`ராகிங்'ன்னா என்ன?

மருத்துவக் கல்லூரி ராகிங் என்பது பரவலாக அலசப் படும் ஒன்று. மகனோ மகளோ மருத்துவம் படிக்க தேர்ந்தெடுக்கப் படும்போது அதை முழுமையாக அனுபவிக்கமுடியாதபடி, சின்ன நெருடல் ராகிங் காரணமாக எல்லா பெற்றோரிடமும் இருக்கும். அவ்வளவு மாகாத்மியம் பொருந்திய ராகிங் பயங்கரத்திலிருந்து தப்பித்த பெருமை எங்கள் வகுப்பையே சாரும்.
திருநெல்வேலி மரு.கல்லூரியில் முதலாமண்டு காலடி வைக்கிறோம்,தெரிந்தவர்களும் நண்பர்களும் பயம் காட்டி அனுப்பியிருந்த நேரம்.லேடீஸ் ஹாஸ்டலில்(House of angels) இருந்து வகுப்பறை வரை ஊர்வலம் போல் நாங்கள் கலர் கலராக செல்ல, முன்னும் பின்னும் இரு `அடியாட்கள்’ எங்களுக்கு காவலுக்கு வந்தாங்க. எங்க கல்லூரியின் சைக்கிள் ஸ்டாண்ட் தான் எல்லா நல்லது கெட்டதிலும் பங்கேற்கும் கதாபாத்திரம் (`அழகன்’ படத்து டெலிபோன் மாதிரி). எல்லா சீனியர் குங்ரகு(மாற்றிப் படிக்கவும்-குரங்கு)களும் வரிசையா நின்னுகிட்டு கத்தறதும், சீட்டியடிக்கிறதும், முதலில் கொஞ்சம் பயமாகத்தான் இருந்தது. பாவம்போல தலை குனிந்து போனோம்.
ஆனால் சாயங்காலம் ஆனதும் சீனே மாறிப்போச்சு!

ரொம்ப நாள் நிலுவையில் இருந்த கல்லூரி தேர்தல் அறிவிக்கப் பட்டிருந்ததால், எங்களுக்கு ராகிங்கில் இருந்து exemption. போட்டியிடுபவர் பற்றிய எந்த விபரமும் அறியப்படாதவர்கள் என்பதால், எங்களை தாஜா பண்ணினா கணிசமான வோட்டு கிடைக்குமே!! எனவே இரண்டு தரப்பினரும் அன்பைப் பொழிஞ்சு தள்ளிட்டாங்க. (ஜாதி பிரிவு, மதப் பிரிவு, பொருளாதாரப் பிரிவு என்று ஏகப்பட்ட பிரிவினைகளை அந்த தேர்தல் எங்களுக்குள் உண்டாக்கி அதனடிப்படையிலேயே நண்பர் வட்டம் அமையும் வண்ணம் செய்துவிட்டது ஒரு வகையில் நெருடலான பாதிப்பே)

என்னதான் ராகிங் இல்லையென்று சந்தோஷப் பட்டுக் கொண்டாலும், அதை இழந்ததால் நாங்கள் இழந்ததும் கொஞ்சம் அதிகமே. வக்கிரப் படுத்தப் படாமல் செய்யப் பட்ட ராகிங் மூலம் சீனியர் மாணவர்களின் அன்புக்கு பாத்திரமாகும்போது, நிறைய உதவிகள் கிடைக்கும். கஷ்டப்படும் மாணவர்களுக்கு புத்தகங்கள் முதலானவை சேகரித்துக் கொடுப்பதிலிருந்து, பீஸ் கட்ட தாமதமாகும்போது உதவி செய்வது வரை நிறைய நட்புணர்வும் உருவாகும். எங்கள் கல்லூரி ஓரளவு கிராமீயத்தனமான atmosphereஐயே கொண்டதாக இருந்ததால் ரொம்ப சீரியஸான ராகிங் இருக்காது. ஆனால் சின்ன சின்னதா ரசிக்கிறமாதிரி நிறைய நடக்கும். அது முதலாண்டில் மட்டும் அல்ல, முதல் clinical yearஇன் போது ஆஸ்பத்திரி வளாகத்தில் நுழையும் வரை நடக்கும்.

உதாரணத்துக்கு:
முதல் க்ளினிகல் ஆண்டில் ஊசிபோடும் பிரிவில்தான் முதல் பாடம் ஆரம்பிக்கும். அப்போதெல்லாம் க்ளாஸ் சிரிஞ்ச் தான். அதை ஸ்டெரிலைசரில் இருந்து எடுத்து பிக்ஸ் பண்ணி ஊசி மாட்டி, மருந்து ஏத்தி-அப்பப்பா பெரிய வேலை அப்போது. அடிக்கடி சிரிஞ்ச் கீழே விழுந்து உடைந்து செவிலியர்களிடம் திட்டு வாங்குவதும் நடக்கும். எனக்கு immediate senior மாணவர் ஒருவர், என்னை குமைச்சுடணும்கிற நோக்கத்தோட வந்து தனக்கு ஊசி போட்டு விடுமாறு கையைக் காட்டிட்டு நின்றார். கையைப் பிடித்து ஊசி போட்டால் காலேஜ் முழுக்க, `அவள் என் கையைப் பிடிச்சா’ன்னு புரணி பேசறது, போடாமல் தயங்கி நின்னா அதையே சாக்காக வைச்சுகிட்டு மேலும் மேலும் கிண்டல் பண்றது. இதுதான் அங்கே நடைமுறை. அதனால் சீனியர் குங்ரகுங்க தலையைப் பார்த்ததுமே பெண்கள் கூட்டம் ஒழிஞ்சுக்குவாங்க. நாந்தான் கொஞ்சம் அடாவடி ஆச்சே, பொறுமையா B12 ஊசியை லோடு பண்ணினேன், நிதானமா அவர் சட்டைக் கையை மடிச்சுவிட்டுட்டு நறுக்குன்னு ஊசியை ஏத்திட்டேன். இதை எதிர்பார்க்காத அவர் `ஆ’ன்னு கத்தினதும் சக நண்பரே சிரிச்சுட்டார். அதற்குப் பிறகு நாங்க நல்ல நண்பர்களாயிட்டோம்.

ஆண்களுக்கு ராகிங் கொஞ்சம் சீரியசாக இருந்திருக்கலாம். என்ன மாதிரி ராகிங் செய்யப்பட்டோம்னு இது நாள்வரை எங்க வீட்டுக்காரர் என்னிடம் ஒரு வார்த்தை சொன்னதில்லையே!!

ஆமா! ராகிங்னா என்ன?(தலைப்புக்குப் பொருத்தமா வந்திட்டேனா?)

முகம்தெரியாத மனிதர்கள்
முதல்தரம் பார்க்கும்போது
முரட்டுத்தனம் காட்டினாலும்

இறுதிவரை இணைந்து நின்று
இன்னுயிர் நண்பர்களாவதுதான்
நாங்கள் கண்ட ராகிங்!!

இன்றைய ராகிங் கண்டு
நானும் பயப்படுகிறேன்
மகளைக் கல்லூரி அனுப்ப!!