வாத்தியார்களும் மாணவர்களும்

எனது `ராகிங்’ பதிவிற்கு ராமநாதன் இட்டிருந்த பின்னூட்டம் என் மனதில் எழுப்பிய தாக்கங்களே இந்தப் பதிவு. ரஷ்யாவில் ஆசிரியர்-மாணவர் இடையேயான உறவுகள் பற்றி எழுதியிருந்தார்.
தமிழ்நாட்டில் பொதுவாக எங்க ஊர் மாதிரியான மத்திய தர நகரங்களில் ஆசிரியர்- மாணவன் உறவு சமீப காலங்களில் ரொம்பவே சிதைந்து வருகிறது. நல்ல STANDARD MAINTAIN பண்ணி ஓரளவு தரம் இருப்பதாக அறியப் பட்ட பள்ளிகளில் கூட வாத்தியார்-மாணவன் உறவு ஆரோக்கியமானதாக இல்லை.

தவறு எங்கு ஆரம்பிக்கிறது?ஒரு சின்ன அலசல்.

தற்போதைய கல்வித் தரத்தின் கூடுதல் சுமை; தொழிற் கல்விகளையே குறிவைத்து பிள்ளைகளை கல்வி கற்கத் தூண்டும் பெற்றோர்; இயந்தரத்தனமாக்கி விடப்பட்ட போதிக்கும் முறைகள்; `ஆங்கோர் ஏழைக்கு எழுத்தறிவித்தல்’ சுகம் என்றிருந்த ஆசிரியர் சமுதாயம்,பணம் ஈட்டும் தொழிலாக மட்டுமே நினைத்து வேலைக்கு செல்வது; ஒழுங்கு, கட்டுப்பாடு என்பதெல்லாம் அடக்கியாளும் தன்மை,அதை பள்ளிகளில் கடைப்பிடித்தலாகாது என்ற மாறுபட்ட மனோபாவம்—இன்னும் இதுபோல் சில பல காரணங்கள்.

பள்ளிப் பருவம் முடிக்கும்போது தெரிந்திருக்க வேண்டிய அடிப்படைக் கல்வியை விடுத்து, குருவி தலையில் பனங்காய் வைப்பது போன்ற அளவுக்கு மீறிய பாடத் திட்டங்கள். 5 வருடங்களில் மருத்துவம் படிக்கும்போது படித்த பாடங்கள் அனைத்தும், +2 முடிக்கும்போதே முழுவதும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் போன்ற சுமையான SYLLABUS. பயாலஜி எடுத்த அனைவரும் மருத்துவம் படிக்கப் போவதில்லை, ஆனாலும் அனைவருக்கும் அதே பாடத் திட்டம்தான். இதில் இன்னொரு BEAUTY என்னவென்றால், அதை நடத்தும் ஆசிரியர் பலருக்கே அது புரியாமல், சில டாக்டர்களிடம் ரகசியமாக TUTION எடுத்துக் கொள்வதும் உண்டு.(இது கதையல்ல நிஜம்). கணிதம் பற்றியோ சொல்லவே வேண்டாம். தினம் ஒரு புது மாறுதல்.

இத்தைகைய குழப்பமான பாடத் திட்டமும், நடத்துதல் சிரமங்களும் சேர்ந்து ட்யூஷன் போகாமல் முடியாது என்ற நிலைக்கு குழந்தைகளைத் தள்ளி விடுகின்றன. எங்கள் காலத்தில் ட்யூஷன் போவதென்றாலே அவமானமான விஷயம். மக்கு பசங்களும் சேட்டைக்காரப் பசங்களும்(இரு பாலருக்கும் பொதுவானதுதான்) மட்டும்தான் ட்யூஷன் போவாங்க. அநேக இடங்களில் ட்யூஷன் வாத்தியார் வகுப்பில் நல்லா படிக்கும் மாணவராகவே இருப்பார்கள். ஆசிரியர்களில் ட்யூஷன் எடுப்பவர்களும் குறைவாகவே இருப்பாங்க.
இப்போ ட்யூஷன் எடுப்பதே ஒரு `கை’வந்த கலையாகிவிட்டது. அதிலும் ஏகப்பட்ட சட்ட திட்டங்கள். ஒரு வகுப்பின் மாணவன் அடுத்த வகுப்பு வாத்தியாரிடம் ட்யூஷன் செல்லக்கூடாது. மீறி போய்விட்டால் அந்த மாணவன் வருஷம் முழுவதும் ஏதோ ஒரு நொண்டி காரணத்துக்காக வகுப்பறையின் வெளியிலேயே நிற்கும் தண்டனை நாட்கள் அதிகமாக இருக்கும். மிக மோசமான வசவுகளால் கூனிக்குறுகும் நிலைக்கு தள்ளப் பட்டு முன்பிருந்ததை விடவும் குறைவான மதிப்பெண்கள் பெறும் மாணவர்களும் உண்டு. அதனாலேயே, இப்போதெல்லாம், பெற்றோர்கள் உஷாராக பள்ளி திறந்ததும், வகுப்பாசிரியரைத் தெரிந்துகொண்டு ட்யூஷன் பீஸ் என்ற காணிக்கைகளை அந்த பூசாரிகளுக்கு படைத்துவிடுகிறார்கள். அதன் பிறகுதான் புத்தகங்கள் கூட வீட்டுக்குள் வரும்.

சமீபத்தில் ஆசிரியர்கள் வட்டிக்கு விடுவதைப் பற்றிய விவாதம் ஒன்று வந்ததே, அதைவிடக் கொடுமையானது, இவர்களின் பீஸ் வாங்கும் முறைகள். ஒரு பாடத்துக்கு இவ்வளவு என்று `ரேட்’ நிர்ணயித்து விடுவார்கள். அதை ஒன்று அல்லது இரண்டு தவணையில் கொடுத்துவிட வேண்டும். அதைத்தானே அவர்கள் வட்டிக்கு விட வேண்டும்!!!! நான் 1-ஆம் வகுப்பிலிருந்து DG0 வரை படிக்க ஆன செலவுக்கு நிகரான தொகை என் பெண்ணின் ஒரு வருட ட்யூஷன் பீஸ்! என்னதான் MONEY INFLATION என்றாலும்கூட கணக்கு ரொம்பவே உதைக்குது!!
(விளையாட்டாக என் பெண்ணிடம் நான் சொல்வது `குட்டிம்மா! கஷ்டப்பட்டு MEDICAL or ENGINEERING படிச்சுட்டு அடுத்தவங்களை நாடி வாழப் போறதைவிட, ஜாலியாக BSc-MSc- maths or physics படிச்சுட்டு வீட்டிலேயே ட்யூஷன் எடுத்தால் அதைவிட நிம்மதியாக செட்டில் ஆயிடலாமே’ என்று!(நல்ல அறிவுரைதானுங்களே?) வருமான வரி கட்ட வேண்டியதில்லை; நுகர்வோர் நீதிமன்றங்களில் கூண்டேற வேண்டியதில்லை; நினைத்த நாட்களில் விடுமுறை; ட்ரான்ஸ்பர் போன்ற தொந்தரவில்லை- எவ்வளவு வசதி பாருங்க?ஆனா அது கொஞ்சம் மக்கு, மருத்துவம்தான் படிக்கப் போவதா பீற்றிக்கொண்டிருக்குது, தலையெழுத்தை யாரால் மாற்ற முடியும்?)

இந்த மாதிரி ஆசிரியர்களின் நோக்கமும் செயல்பாடுகளும் மாறத் தொடங்கியபின், மாணவர்களின் மனோபாவமும் மாறத்தானே செய்யும். நல்ல மதிப்பெண்களெடுத்து வாத்தியார் கையால் மோதிரக் குட்டு வாங்கும் சந்தோஷங்களே சமீப காலங்களில் இல்லை. வாத்தியாருக்கு PET மாணவன், குறிப்பிட்ட வாத்தியாரின் ரசிகர் கூட்டம் போன்றவையெல்லாம் இருக்கிறதா என்பதே சந்தேகமாக உள்ளது.அப்படியே இருந்தாலும், இலுப்பைப் பூ போல்தான்னு நினைக்கிறேன்.
ரசிகர் கூட்டம் இருக்குதோ இல்லையோ, ஹால் டிக்கெட் கைக்கு வந்ததும், வாத்தியாரைத் `தனியாக கவனிக்கும்’ கூட்டம் இருக்கிறதென்பதை சமீபத்தில் தெரிந்துகொண்ட போது அதிர்ச்சியாக இருந்தது. `வினை விதைத்தவர்கள்தான் வினை அறுக்கிறார்கள்’ என்பது புலன் ஆனாலும், கேட்கும்போது மனது வலித்தது.
`எங்க காலத்திலே’ என்று ஏதாவது சொல்ல ஆரம்பித்தால் முகத்தை சுழிக்கும் இப்போதைய இளைய சமுதாயம், எங்கள் கால ஆசிரியர் - மாணவர் உறவுகளைப் போன்ற சந்தோஷங்களை இழந்த ஏழைகளே!
இனிக்க இனிக்க தமிழ் உணர்வு ஊட்டி, இணையம் வரை நட்புள்ளங்களைப் பெற வைத்த தமிழாசிரியர் குழைக்காதன் சார்! அவரை சார் என்று சொன்ன காலங்களை விட `பெரியப்பா’ என்று சொல்வதுதான் அன்று முதல் இன்றுவரை எல்லோருக்கும் பிடித்த ஒன்று. அவரது அன்றைய மாணவர்கள் இன்றும் ஒரு பெரியப்பாவிடம் காட்டும் உண்மையான வாஞ்சையுடன் அவரைக் கண்டு அளவளாவுவது அரிய காட்சி. `டேய் நாராயணா உன் பெயரை எப்படி எழுதறது தெரியுமா’ன்னு சமீபத்தில் என் தம்பியிடம் `ந்ஆர்ஆய்அண்அன்’ என்று அந்த நடுங்கும் கரங்களால் எழுதிக் காட்டியபோது மெய்சிலிர்த்தது.தமிழ் மீது அவருக்கிருந்த ஈடுபாடு, இப்போதைய ஆசிரியர்களில் காண முடியுமா என்பது சந்தேகமே! அவர்மேல் எங்களுக்கிருக்கும் மாறா அன்பு, தற்போதைய மாணவர்களுக்கு அவர்கள் ஆசிரியர்கள் மேல் இருக்குமா? இன்னும் கணிதம் சொல்லிக் கொடுத்த இப்ராஹிம் சார், ஆங்கிலம் கற்றுத் தந்த அந்தோணி முத்து சார் என்று ஒரு தேசிய ஒருமைப்பாடே எங்கள் பள்ளியில் கோலோச்சி எங்களை வழிப்படுத்தியது. ஊருக்குப் போனால் பழைய சாரையெல்லாம் ஒரு ரவுண்டு பார்க்கப் போவது ரொம்ப பிடித்த நிகழ்ச்சி. இப்போதைய பிள்ளைகள் பள்ளிப் படிப்பை முடித்து கல்லூரி சென்ற பின், பழைய பள்ளியின் பக்கம் தலை வைத்துப் படுப்பதே தண்டனைபோல் அல்லவா பிள்ளைகள் நினைக்கிறார்கள்.
(இவை பொதுவான நிகழ்ச்சிகள். எங்கள் வீட்டிலும் ஆசிரியைகள்,
லெக்சரர்கள் உண்டு. தனிப்பட யாரையும் புண்படுத்தும் நோக்கமும் அல்ல.)