சேரன் தந்த பாதிப்பு

தமிழ்ப்படங்கள் மனதில் தாக்கங்களை உண்டாக்குவது எப்போதோ ஒருதரம்தான். அந்த வகையில் சேரனின் `ஆட்டோகிராப்’ `தவமாய் தவமிருந்து’ இரண்டுமே மைல் கற்கள்தான்.
ஆண்களின் மலரும் நினைவுகள் போல் பெண்களும் மலர்ந்த நினைவுகளைச் சொல்ல ஆரம்பித்தால் எவ்வாறு ஏற்றக்கொள்ளப்படும் என்ற விவாத அரங்குக்குள் செல்ல விரும்பாமல் எனக்குள் முகிழ்த்த இளமை நினைவுகள் சிலவற்றை மட்டும் முதல் பதிவாக்கியுள்ளேன்.

பாவாடை அணிந்த காலங்களில் ஆண்பிள்ளைகளுடன் சரிக்குச் சமமாக கோலி விளையாடுதல், பம்பரம் விடுதல்,கட்டக்குச்சி அடித்தல்(எங்க ஊர் கிரிக்கெட்) என்று ஊர் சுற்றிவிட்டு அம்மாவிடம் செமத்தியாகத் திட்டு வாங்கிய நாட்கள், இப்போது நினைக்கும் போது சிரிப்பு வர வைக்கிறது. முன்னாடி ரெண்டு அண்ணன்களும் பின்னாடி தம்பியுமாக ஆண் பிள்ளைகளுடனேயே வளர்ந்ததால் பெண்தோழிகளே அந்த வயதில் எனக்கு இல்லாமல் போய்விட்டது. அதிலும் என் தம்பியின் இம்சை தாங்க முடியாதது. கோபம் வந்தால் என்னைத் திட்ட அவன் சொல்லும் பெயர் `தன்வந்திரி’. அந்த வயதில் அது மருத்துவமேதையின் பெயரென்று புரியாததால் ஏதோ அசிங்கமாகத் திட்டுவதாக நினைத்து அவனுடன் மல்லுக் கட்டியிருக்கிறேன். நான் டாக்டர் ஆவதற்கு அவனின் முன்மொழிதல் அதுவென்று இருவருக்கும் புரியாப் பருவம்.

வீட்டின் அருகில் இருக்கும் சிவன் கோவிலில் மணி அடிக்க ஏக போட்டியாக இருக்கும். எங்க ஓதுவார் தாத்தா அழகாகப் பாடுவார். அது திருவாசகமா, சமஸ்கிருதமான்னு கூட இன்னைக்கு வரை தெரியாது. அது முடிஞ்சதும் சுண்டல் கொடுப்பாங்களே அதுதான் ஸ்பெஷல். எங்க ஐயர்வாள் இருக்காரே, அவரை மாதிரி பொருளாதார நிபுணரை எங்கேயும் பார்க்க முடியாது. உள்ளங்கை முழுவதையும் அகலத் திறந்து பிரசாதத்தை அள்ளுற அழகைப் பார்த்தா வயிறே ரொம்பிட்ட மாதிரி இருக்கும். நம்ம கையில் பிரசாதம் விழும்போது கரெக்டாக பத்து சுண்டல்கூட இருக்காது!! அவ்வளவு நேர்த்தியா கொஞ்சூண்டு பிரசாதத்தை எல்லோருக்கும் பகிர்ந்து கொடுத்திடுவார். எங்க வீட்டு கல்யாணம் எல்லாம் அவர் நடத்தி வைத்ததாகத்தான் இருக்கும். (போனதரம் சென்ற போது வேறு ஒரு ஐயர் வந்திருந்தார். முதுமையின் தள்ளாமையில் வீட்டோடு தங்கிவிட்டதாகக் கேள்விப் பட்டேன்.) மணி அடிக்கும் தகராறில் மத்தியஸ்தம் செய்ய வந்த தாத்தா ஒருவர் எங்களைத் திட்டிவிட, அவர் வீட்டுக்குத் திரும்பும்போது இருட்டில் கும்பலாக நின்று மண்ணை வாரி வீசியதை கொஞ்சம் அவஸ்தையுடன் நினைவுபடுத்திக் கொள்கிறேன்.(சிறு வயதில் இதெல்லாம் சகஜமப்பா)
எங்க ஊர் ரேஷன் கடையில் வரிசையில் நிற்பது ரொம்பக் கொடுமையான விஷயம். நிவாரண நிதி வாங்கச் சென்று விபரீதம் விளைந்த தன்மையிலேயே எங்க ரேஷன் கடை நிகழ்ச்சிகள் இருக்கும். பெரிய தலைகளெல்லாம் எங்களை மாதிரி குட்டீஸை இடித்து தள்ளி சவட்டிவிடுவார்கள். எனக்குப் பிடிக்காத வேலை அது. ஆனாலும் வீட்டில் சீனியாரிட்டி படி என் முறை வந்தபோது தம்பியிடம் தள்ளிவிட முயன்று தோற்றேன். `வயதுக்கு வருதல்’ பற்றி வகுப்புத் தோழியருக்கெல்லாம் பயமும் குழப்பமும் இருந்த காலத்தில், எப்போதடா நான் வயசுக்கு வருவேனென்று எதிர்பார்த்த ஆள் நானாகத்தான் இருந்திருப்பேன். எங்க வீட்டில் வயசுக்கு வந்திட்டா கடைக்கெல்லாம் போக வேண்டியதில்லை. ரேஷன்கடைக்குத் தம்பிதானே போவான்!! பெண்ணாயிருப்பதில் இது போன்ற சின்னச் சின்ன சலுகைகளும் கிடைக்கும்.
அண்ணன்கள் அக்காக்களெல்லாம் அப்பாவிடமிருந்து நாலடியாவது தள்ளி நின்றுதான் பேசுவார்கள், அவ்வளவு பயமும் மரியாதையும். அப்பாகூடவே உக்கார்ந்து கதை பேசும் உரிமையும் செல்லமும் எனக்கும் தம்பிக்கும்தான் உண்டு. பண்டிகைக் காலங்களிலும் விசேஷங்களிலும் ஆண்கள் பந்தியில் அப்பாவுடன் அமர்ந்து சாப்பிடும் ஒரே பெண் நான்தான். பெண்கள் எல்லோரும் அடுப்படி சமையலிலும், அதன்பின் கூட்டமாக அமர்ந்து கதை பேசுவதிலும் பிஸியாக இருக்கும்போது நான்மட்டும் அப்பா அண்ணன்களுடன் சீட்டு விளையாடுவேன். அப்பாவின் மறைவுக்கு பின்னும்கூட என் சகோதரர்களுக்கு இன்றுவரை நான்தான் செல்லம், இன்னும் அதே ஆண்கள் பந்தி, சீட்டு விளையாட்டுதான். பெரிய குடும்பத்தின் கடைக்குட்டி என்பது ஒரு சுகம்தான்.
வைகாசி விசாகம் என்பது திருச்செந்தூரின் முக்கிய திருவிழா. அதற்கு மதுரை வரையிலிருந்து கூட வண்டி கட்டிக் கொண்டு வருவார்கள்.அழகான கூண்டு வண்டிகள்.(நேற்றுதான் கரகாட்டக்காரன் படத்தில் வந்த அதே மாதிரி வண்டியை மகளுக்கு அறிமுகப் படுத்தினேன்) சாயங்கால நேரத்தில் வாசலில் தண்ணீர் தெளித்து அதில் சாய்வு நாற்காலிபோட்டு அப்பா உட்கார, நாங்கள் காலடியில் தென்னங்கீத்தில் அமர்ந்து வண்டிகளை எண்ணுவோம். விடியவிடிய வண்டி போய்க்கொண்டே இருக்கும்.வருஷம் தவறாமல் இப்படி எண்ணுவது எங்களுக்கு விசாகத்தின் அங்கமும் அடையாளமும். பேருந்துகளின் பெருக்கம் இத்தைகைய பாரம்பரிய சந்தோஷங்களைத் தொலைத்துவிட்டது. திருச்செந்தூரில் மாறிமாறி சித்திரைத் திருவிழா, வைகாசி விசாகம், ஆவணித்திருவிழா என்று மாதம் ஒரு சிறப்பு இருக்கும். ஆனால் எங்க ஊரிலிருந்து செந்தூர் செல்ல பஸ்ஸில் இடம் கிடைக்காது. கும்பலாக ரயில்வே லைனில் நடப்பது ரொம்ப ஜாலி விஷயம். ரெண்டு தண்டவாளத்திலும் ஒருவர் நடந்துகொண்டு கையை கோர்த்துக் கொண்டால் நடக்கும் அலுப்பே தெரியாது. யார் காலைக் கீழே ஊன்றாமல் வர்றாங்கன்னு போட்டி வேறே இருக்கும்.
பொங்கல், தீபாவளின்னா வாசல் அடைத்து கோலம் போடுவது பெரிய கொண்டாட்டம். அதிலும் நான்தான் கோலத்தில் ஸ்பெஷலிஸ்ட். எனக்கும் அக்காவுக்கும் பத்து வயதுக்கு மேல் வித்தியாசம் என்பதால் எஞ்சோட்டுப் பொண்ணுங்களே போட்டிக்குக்கூட யாருமில்லை. அதனால் எங்க வீட்டுக்குப் போக பக்கத்துல சொந்தக்காரங்க வீட்டுக்கும் நான் தான் போடுவேன். எல்லோரும் தூங்கப் போயிட்டாலும் கடைசி வரை எங்க அப்பா பெஞ்ச் போட்டு துணைக்குப் படுத்திருப்பாங்க. எங்க வீடே போலீஸ் ஸ்டேஷன் முன்னாடிதான், பயமே கிடையாது, ஆனாலும் துணைக்கு இருப்பாங்க. உண்மையாக எங்க வீட்டுக்கு கதவே கிடையாது. இது பற்றி சமீபத்தில் என் நண்பர் ஒருவரிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோது அவர் அடித்த கிண்டல் `குடும்பத்தை உருவாக்குறதுக்குப் பதிலா ஒரு கிராமத்தையே உருவாக்கி வைச்சிருக்காரு, அங்கே திருட வர்றவன் எதைத் தூக்கிட்டுப் போக முடியும்’ன்னு. அடிக்கடி நான் கல்யாணம்,காது குத்து, இழவுன்னு ஊருக்கு கிளம்பினாலும் இதே கிண்டல் தொடரும்` கிராமம்னு இருந்தா நாலு நல்லது கெட்டது நடந்துகிட்டே தானே இருக்கும். இதிலே என்ன ஸ்பெஷல் இருக்கு. இதுக்கு அலையிறதிலேயே வாழ்க்கை ஓடிடப் போகுது’ என்பார்.
எங்க ஊர் சினிமா தியேட்டர் பற்றி சொல்லாட்டி பதிவே முற்றுப் பெறாது. எங்க வீட்டிலெல்லாம் நான் மருத்துவக் கல்லூரி போகும் வரை மண்ணெண்ணெய் விளக்குதான். அதில் வீட்டுப் பாடம் படிப்பது சிரமம் என்பதால் காலையில்தான் படிப்பு. அதனால் சாயங்காலத்துக்கு மேல் எல்லோரும் சுதந்திரப் பறவைகள். சுழற்சி முறையில் வீட்டிலிருந்து யாராவது சினிமாவுக்கு போவாங்க, படிக்கத் தேவையில்லாத வாண்டுகள் தினமும் அவங்க கூட தொத்திக்குவோம். வாரத்தில் எப்படியாவது ஏழுநாள் படம் பார்த்திடுவோம். தியேட்டரில் சீசன் டிக்கெட் முறை செயல்படுத்தினால் நன்றாக இருக்குமென்று கூட யோசித்துக் கொள்வோம், யாரும் நடைமுறைப் படுத்தவில்லை.

ஏதோ ரெண்டு பழைய நினைவுகளை அசைபோடலாம்னு ஆரம்பிச்சா, நிப்பாட்ட முடிய மாட்டேங்குது!!! ஒரு துளியே இவ்வளவு எழுதத் தூண்டுதுன்னா எங்க கதைக்கு ஒரு பிலிம் ரோல் பத்தாது போலிருக்கே. சீரியல் சினிமாதான் எடுக்கணும்.