நினைவலைகள் தொடர்ந்து வந்தால்..........

பாலியல் வரம்புமீறல்கள் பெண்களை அதிகம் படுத்தி
வைத்தாலும், அது பற்றிய எதிர்நோக்குகள் எனக்கு
அறிமுகமாகும்போது, ஓரளவு நான் பக்குவப்பட்டுவிட்டேன்.

வாலிப வயதில், மனமுதிர்ச்சியற்ற நாட்களில் அத்தகைய
கஷ்டங்கள் எனக்கு ஏற்படவில்லை. அதற்கு எத்தனையோ
காரணங்கள் இருந்தாலும்,இயற்கையாகவே அமைந்த என் தோற்றம்தான் முக்கிய காரணம்..
.
அந்தக்கால சுகாசினிபோல் இருப்பேன் -`கோபுரங்கள் சாய்வதில்லை’சுகாசினி!!! உரசிப் பார்க்கவேண்டும்
என்ற எண்ணம் கூட எங்க ஊர்ப் பசங்களுக்குத்
தோணியிருக்காது. சுற்றி இருந்தவர்கள்
எல்லோருமே நண்பர்கள். அதனால் அங்கே காதலும்
இல்லை, காமமும் இல்லை, எனக்குத் தொல்லையும்
இல்லை.

அழகாக இல்லையே என்று மனதுக்குள் புழுங்கக்கூடத் தெரியாத கிராமத்துவாசம்.. ஆண்கள் யாரும் என்னைவிட அதிக மார்க் எடுத்துவிடக் கூடாது என்பது மட்டுமே அந்நாட்களின் குறிக்கோளாக இருந்தது. சக மாணவி
மருத்துவ தம்பதியரின் மகள் என்பதற்காக மட்டுமே
டாக்டரம்மா என்று கொண்டாடப் பட்டதைப் பார்த்தே
மருத்துவராவதை வாழ்க்கை லட்சியமாகக் கொண்டேன்.

கல்லூரிப் பருவத்திலும் `கடலை’ போடுவதைவிட
கலாட்டா செய்வதிலேயே பொழுது ஓடிவிட்டது.
ஆனாலும் பாலியல் வற்புறுத்துதல்களும், பலாத்காரங்களும் அங்கங்கே பரீட்சை ரிசல்ட்
காரணமாக என்னைச் சுற்றி நடந்த வண்ணமே இருந்தது. இலைமறை காயாக நடந்தாலும் அவ்வப்போது
வெளிவந்துவிடும். சுயமாகப் படித்து முதல் தடவையில்
பாஸ் ஆகும் பெண்கள் எல்லோருமே அப்படி adjust செய்து
கொண்டவர்கள்தான் என்ற கணிப்பு சக மாணவர்களிடம்
இருக்கும். அதிலும் எங்கள் வகுப்பில் பெண்களின் தேர்ச்சியே
அதிகம் இருக்கும். இதில் நான் வேறு ஒரு மாதிரி!!அடிக்கடி சாயங்கால வேளைகளில் காணாமல் போய்விடுவேன்!!! அண்ணன்வீடு நெல்லையிலேயே இருந்ததால் வீட்டு சாப்பாடு தேடி அடிக்கடி சென்றுவிடுவேன். என்தோழிகளும் என்னுடன் வருவார்கள். அதனால் நாங்கள் இரவில் `லாட்ஜ்ஜுக்கு’ப் போய் வருவதாக ஒரு பேச்சு உண்டு. அவதூறுபேசும் Idiots க்கு உண்மை சொல்லவேண்டிய அவசியம் இல்லை என்ற வீறாப்புக்காகவே ரொம்ப நாள் என் சாயங்கால நகர் உலா
பற்றி மெளனமாக இருந்திருக்கிறேன். என்னவரிடமே போய் `இவள் ஒரு ப்ராஸ்டிட்யூட்’ என்று சான்றிதழ் அளித்த நல்ல இதயங்கள்கூட உண்டு. அந்த வயதில் இத்தகைய வரம்பு மீறிய வார்த்தைகள் செத்துவிட வேண்டும் போன்ற உணர்வைத் தருவதுதான் நடக்கும். ஆனால் என் வளர்ப்பும் தன்னம்பிக்கையும் அவதூறுகளுக்கு அடிபணியாமல் தலை நிமிர்ந்து நடக்க
வைத்தது. இன்றளவும் அது தொடர்கிறது.
மண்பார்த்து நடந்த ஞாபகமே இல்லை, எதிரிலுள்ளவர்கள் கண்
பார்த்து நடந்தே பழகிவிட்டேன்.