ஏட்டுச் சுரைக்காய் மருத்துவத்துக்கு ஆகுமா?

துளசியின் பதிவு பார்த்ததும் எனக்குள் தோன்றியவை.

வாழ்க்கையின் அடுத்த கட்டத்தைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பள்ளிக் குழந்தைகளின் முதல் கனவு, அனேகமாக டாக்டர் ஆவதாகத்தான் இருக்கும். மற்றைய தொழில் நுட்பங்கள் உலகளாவி விரிந்திருந்தாலும் இந்தக் கனவுகளை சிதைக்க முடிவதில்லை. அவ்வளவு உயரிய எதிர்பார்ப்புகளையும் உயர்ந்த நோக்கங்களையும் உடைய மருத்துவத் துறை இப்போது எப்படி இருக்கிறது?

மெடிகல் காலேஜ் சீட் வாங்குவதை விட செவ்வாய்க் கிரஹத்தை அடைவது மிகச் சுலபம் (வேறு உவமானம் கொடுத்து பிறகு அழித்துவிட்டேன்). இது கஷ்டப்பட்டு படித்து மெரிட்டில் வருபவர்களுக்கு மட்டுமானது. இப்போது குழந்தைகள் எல்லோரும் ரொம்ப நல்லா படிக்கிறாங்க. தேர்ந்தெடுப்பது மிகக் கடினமாகவே உள்ளது.ஒரு வழியாக எம்.பி.பி.எஸ்.முடித்தாலும் தகுதி அடிப்படையில் படித்த மாணவனுக்கு முது நிலை படிப்பு சேருவதற்கு பொருளாதார சிக்கல்கள் இருக்கும் பட்சத்தில் எதேனும் பெரிய மருத்துவ மனையில் பகுதி நேர ஊழியமோ இல்லை, துளசி சொன்னது போன்ற க்ளினிக்கோ நடத்திக் கொண்டு மேற் படிப்புக்கு முயல வேண்டும்.அரசு வேலையில் சேர்ந்தால் மேற்படிப்பு சீட் கிடைப்பது சற்று சுலபமென்றாலும்,அரசு வேலையென்பது குதிரைக் கொம்பாகிவிடுகிறது.(செவ்வாய்க் கிரஹமே பரவாயில்லை)

ஆனால் சுமார் ரகமாகப் படிக்கும் மாணவனும் மருத்துவராகலாம், பெற்றோரின் பின்பலம் மற்றும் பண பலம் மூலம். முதுகலைப் படிப்பையும் தடையின்றி மேற்கொண்டுவிடுவார்கள். முடித்து வந்ததும் சகல வசதிகளுடனும் மருத்துவமனை ரெடியாக இருக்கும்; மருத்துவப்பணி இயல்பாகத் தொடரும்.அதற்காக இப்படி படித்து வருபவர்களெல்லாம் தகுதியற்றவர்கள் என்ற அர்த்ததில் சொல்லவில்லை. இவர்களது சமூக அங்கீகாரம், சம காலத்திய (contemporary) மெரிட் மாணவனின் சின்ன க்ளினிக்கைவிட அதிக தரம் கொண்டதாகத் தோற்றமளிக்கிறது.

(எண்பதுகளில் மருத்துவம் படித்தவர்களில் ஒருசிலரே குறுகிய வட்டத்தில் சுழன்றுகொண்டிருந்தாலும், பெருவாரியானவர்கள் தங்கள் திறமைகளை வெளிப்படுத்தி எல்லா சிறப்புத் துறைகளிலும் முக்கியத்துவத்துடன் விளங்குகிறார்கள். ஆனால் இப்போது `வாரிசு அரசியல்’, `சினிமாவில் வாரிசுகள்’ போன்று மருத்துவமும் வாரிசுகளைக் கொண்டு மருத்துவக் குடும்பம் என்ற மரபில் சென்றுகொண்டிருக்கிறது. தனிப்பட்டவர்களின் திறமை வெளிவருவது கடினமே. ஆலமரத்தடியில் வளரும் சிறு செடிபோலத்தான் சோபிக்கிறார்கள்)

இன்னுமொரு கூட்டம், குடும்பத்துக்கு ஒரு டாக்டராவது வேண்டும் என்ற பெருமைக்காக சாக்கு மூட்டையில் பணத்துடன்
அலைந்து கொண்டிருக்கிறது. இதில் யாருமே அந்த குழந்தைக்கு மருத்துவராவதற்கு விருப்பமிருக்கிறதா என்று கூட கவலைப் படுவதில்லை. சேர்த்து விட்டுட்டா எத்தனை வருஷம் கழிச்சுன்னாலும் டாக்டர்தானே. இப்போதைக்கு ப்ராக்கெட்டுக்குள்ளே போட்டுகிட்டப் போச்சு என்கிற விளக்கம் வேறு.

இந்த மூன்றுவிதமான மருத்துவர்களைத் தாங்கி வரப்போகின்ற வருங்கால மருத்துவ சந்ததியை நினைத்தால் கவலையாகத்தான் இருக்கிறது. House-surgeoncy period-ல் கற்றுக்கொள்ளும் ப்ராக்டிகல் அறிவே ஒரு திடமான மருத்துவ அறிவை வழங்கும். ஆனால் இப்போதைய தலைமுறை அந்தக் காலகட்டத்தில் மேற்படிப்புக்கு சீட் வாங்கும் பொருட்டு நூலகத்திலேயே பொழுதைப் போகிவிடுகிறார்கள்.

ஏட்டுச் சுரைக்காய்த்தனமும், தெளிந்த எதிர்நோக்குகள் அற்ற படிப்பும் விழலுக்கிரைத்த நீராய் மருத்துவ உலகை அசைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது.( பெரிய டாபிக் இது-பின்னூட்டங்களைப் பொறுத்து இதன் திசை தொடரும்)