அலை-96

 அலை-96

“APC மஹாலக்ஷ்மி கல்லூரி ”

பள்ளிப் பருவத்துக்கும் மருத்துவக் கல்லூரி வாழ்க்கைக்கும் நடுவில் கிடைத்த ஒருவருட இடைவெளிப் பருவம் மாப்பிள்ளையூரணியில்தான், APC மஹாலக்க்ஷ்மி கல்லூரியில்தான். 1976 இல் PUC படிக்க தூத்துக்குடி போன அந்த சில நாட்கள். ஐநூற்றுமுத்துவின் மகள் ஐநூறு மார்க்குகளுக்கு அதிகமாக வாங்கியபோதும் பொருளாதார நிலைமையால் புதிதாக ஆரம்பிக்கப்பட்டிருந்த மஹாலக்ஷ்மி கல்லூரியில்தான் சேர வேண்டியிருந்தது. சாரா டக்கரும் செயிண்ட் மேரி கல்லூரியும் பெருமை வாய்ந்த கல்லூரிகளாகவும் இருகரம் கூப்பி வரவேற்கக் காத்திருந்த போதும் அங்கெல்லாம் பீஸ் கட்டுவது கடினம் என்பதால் இங்கு சேர்ந்தேன். APC வீரபாகு பிள்ளை அவர்கள் அப்பாவின் நண்பர் என்பதால் எனக்குக் கல்லூரிக் கட்டணங்கள் ஏதும் கிடையாது. விடுதிக்கு மட்டும்தான் கட்ட வேண்டும். நான் அந்தக் கல்லூரியின் மூன்றாவது batch.

APCM கல்லூரியின் பொன்விழா இந்த வருடம் கொண்டாடப்படுவதற்கான அழைப்பிதழ் சமூக ஊடகங்களில் வந்துகொண்டே இருக்கிறது. அந்தக் கல்லூரியில் படித்தது 47 வருடங்களுக்கு முன்பு என்பதை நம்ப முடியவில்லை. ஏதோ ரெண்டுமூணு வருஷம்தான் ஆன மாதிரி இருக்குது. கல்லூரியின் முன்னாள் மாணவி என்று நினைக்கும்போதே அங்கு படிப்பு சொல்லிக் கொடுத்த ஒருசில ஆசிரியைகளும் நினைவுக்கு வருகிறார்கள். அந்தக் காலத்திலெல்லாம் Pet students, favourite teachers என்பதெல்லாம் ஒரு வழக்கமாகவே இருக்கும். பெளதிகம் சொல்லிக்கொடுத்த மெடில்டா மிஸ் நிறைய பேருக்கு பிடித்த ஆசிரியை. சக மாணவிகளின் பரீட்சைப் பேப்பரை என்னைத் திருத்தச் சொல்லும் அளவுக்கு மிஸ்ஸுக்கு என்னைப் பிடிக்கும். உணவு இடைவேளைகளில்கூட பெளதிக ஆய்வுக் கூடத்தில்தான் இருப்பேன். ஆனாலும் பெளதிகம் அவ்வளவு இஷ்டம் கிடையாது.

உயிரியல்தான் அப்பவே ரொம்ப பிடிச்ச பாடம். அதிலும் தாவரவியலைவிட விலங்கியல்தான் ரொம்ப பிடிக்கும். தவளை, கரப்பான்பூச்சி கூறாக்குதல் (dissection) அப்போவே எங்களுக்கு உண்டு. ரெண்டு ஜீவராசிகளைப் பார்த்தாலும் பயமும் அருவெறுப்பும் உண்டு என்றாலும் கூறாக்கல் செய்து உள்ளுறுப்புகளைப் பற்றி படிப்பது மிகவும் பிடித்திருந்தது. தவளையாவது கொஞ்சம் பெரியதாக இருக்கும். போர்டில் குண்டூசிகளைக் குத்தி நிலைப்படுத்திவிடலாம். கரப்பான்பூச்சி ரொம்ப மெல்லிசாக இருக்கும். நிறைய நேரங்களில் பிடித்து வைப்பதற்குள்ளாகவே நசுங்கிப் போய்விடும். கூறாக்குதல் முடிந்த பிறகு ஒருவித நாற்றம் எத்தனை தரம் சோப்புப் போட்டுக் கழுவினாலும் கையை விட்டுப் போகாது. அன்னைக்கு அருவருப்புப் படாமல் சாப்பிடுவதுகூட கஷ்டம்தான்.

வயது முதிர்ந்த ஆசிரியைகள் கொஞ்சம் கடுகடுவென்று இருப்பார்கள். திருமணமாகாத சில இளம் ஆசிரியைகள் எங்களுடன் இலகுவாகக் கூட்டு சேர்ந்துகொள்வார்கள். கெமிஸ்ட்ரியில் ரத்தினமணி மிஸ், ஆங்கிலத்தில் சூர்யா மிஸ் எல்லாம் அந்த ரகம். அதிலும் சூர்யா மிஸ்ஸுக்கு அந்த சமயத்தில்தான் திருமணம் நடைபெற இருந்தது. கனவுலகில் சஞ்சரித்தபடி அவங்க வராண்டாவில் நடைபோடுவதைத் திருட்டுத்தனமாகப் பார்த்து கேலி செய்வது எங்களுக்குப் பொழுதுபோக்கு. தமிழில் இளம்பிறை மணிமாறன் மிஸ் ரொம்ப அழகாகப் பேசுவாங்க. பட்டிமன்றங்களில் எல்லாம் பேசக்கூடிய சிறந்த பேச்சாளர் என்றும் சொல்லுவாங்க. 

நடைபெறப்போகும் பொன்விழா நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்பவர்களைச் சந்திக்கும் ஆவல் இருந்தாலும் விழா நடைபெறும் நாளில் பிற அலுவல் இருப்பதால் என்னால் போக இயலாது. கல்லூரியை விட்டு வந்தபின்பு மறுபடி கல்லூரிக்குள் போகவே இல்லை. விடுதிக் கட்டிடம் அப்படியே இருக்கிறதா என்று பார்க்க மிகுந்த ஆவல். தரைத்தளம் மட்டும் கட்டப்பட்டு சுற்றுச்சுவர் இல்லாத மொட்டை மாடிகளுடன் அத்துவானக் காட்டில் இருந்தது. நாங்க படித்தபோது பயங்கர தண்ணீர்ப் பஞ்சம் வேறு.. கழிவறைகளுக்கு மட்டும் சேறு கலந்த தண்ணீர் நிரப்புவார்கள். குளிக்க துணி துவைக்க அருகிலுள்ள தனியார் தோட்டத்துக் கிணற்றுக்குப் போக வேண்டும். அதுவும் எட்டையபுரம் மெயின் சாலையைக் கடந்து எதிர்புறம் போக வேண்டும்.

காலையில் எழுந்ததும் ப்ளாஸ்டிக் வாளிகளில் துணிமணிகளை நிரப்பிக் கொண்டு எறும்பு ஊர்வதுபோல் ஊர்வலமாகக் கிணற்றடிக்குப் போக வேண்டும். மொத்த விடுதிக் கூட்டமும் அங்கேதான் இருக்கும் என்பதால் அங்கேயும் தள்ளுமுள்ளுதான். அவசர காக்காக் குளியல் குளித்து அழுக்குத் துணிகளைத் துவைத்து எடுத்துக் கிளம்பினால்தான் மெஸ்ஸுக்கு நேரத்தில் போக முடியும். பெரிய ஆஸ்பெஸ்டாஸ் அரங்கத்தில் அன்னதானத்துக்கு  உட்கார வைத்த மாதிரி எல்லோரும் வரிசையாக உட்காரணும். தினமும் இட்லியும் சாம்பாரும்தான். அதுவும் அளவுதான். வேண்டுமென்றால் மறுபடியும் கேட்கலாம், ஆனால் அப்படிக் கேட்பவர்கள் மதிய உணவு இடைவேளை வரை காத்திருக்கும்படி ஆகிவிடும். மூன்றுவேளை உணவுமே ரொம்ப ரொம்ப சுமாராகத்தான் இருக்கும்.

சாப்பிடாமல் வந்தவர்கள் குறைவாகச் சாப்பிட்டவர்கள் எல்லாம் அருகிலுள்ள கேண்டீனுக்குத்தான் படையெடுப்பார்கள். அங்கே அமுத சுரபி மாதிரி கல்கோணா எனப்படும் பதார்த்தம் இருக்கும். வாங்கி வாயில் போட்டால் என்ன முயற்சி செய்தாலும் கரைய வைக்க முடியாது. மணிக்கணக்காக மென்று கொண்டிருக்கலாம். ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் பார்வையாளர் தினத்துக்கு வரும் உறவினர்கள் சாப்பாடுதான் எடுத்து வருவார்கள். நான் சனிக்கிழமையானால் வீட்டுக்கு ஓடிவிடுவேன். அடுத்த வாரத்துக்கும் சேர்த்து நல்லா சாப்பிட்டுவிட்டு வருவேன். எப்போவாவது ஊருக்குப் போகாட்டி யாராவது பார்க்க வருவாங்க. எங்க அம்மா ஒரே ஒருதரம் என்னைப் பார்க்க வந்துருக்காங்க. அப்படியே தூத்துக்குடி கூட்டிட்டுப் போய் மாட்டினி ஷோ “ஷோலே” படம் பார்த்துட்டு ஹோட்டலில் சாப்பிட வைச்சுட்டு விடுதியில் விட்டார்கள். 

புதிதாகத் தொடங்கப்பட்ட கல்லூரி என்பதால் புதுப்புது கட்டிடங்கள் கட்ட அஸ்திவாரம் போடப்பட்ட கூரையில்லாத அறைகள் நிறைய உண்டு. ஓய்வு நேரங்களில் ஏதாவது ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்து பாக்கெட் ரேடியோவில் சினிமாப் பாடல்கள் கேட்பதுதான் ஒரே பொழுதுபோக்கு. அன்னக்கிளி படம் வெளிவந்து இளையராஜா பற்றி பேச ஆரம்பித்த நாட்கள். ’மச்சானைப் பார்த்திங்களா’ பாடல் ரொம்ப பிரசித்தம். புதுப்படப் பாடல்கள்னு நிகழ்ச்சி வரும்போது அதில் கேட்ட பாடல்களுக்குண்டான படங்களை அடுத்த லீவில் திருநெல்வேலிக்குப் போய் பார்த்துவிடுவேன். புதுப்படங்கள் எல்லாம் திருநெல்வேலியில்தான் ரிலீஸ் ஆகும். 

இன்னொரு கூட்டம் மொட்டை மாடியில் உட்கார்ந்து பஜனைப் பாடல்கள் பாடுவாங்க. இரவு சாப்பாடு வேளை வரைக்கும் அது தொடரும். எனக்கு போரடிக்கும்போதெல்லாம் அங்கே போய் உட்கார்ந்து நானும் பாடிக் கொண்டிருப்பேன். அப்போ பாடிய பாடல்கள் இன்னும்கூட மனப்பாடமாக நினைவிருக்கிறது என்றால் எத்தனை தரம் கேட்டு பாடியிருப்பேன். புத்தகங்கள் மட்டும்தான் நிரந்தரத் துணை. நிறைய நாவல்கள் அந்த வருஷத்தில் படித்தேன். காலேஜ் பாடம் ஒருநாள்கூட அறையில் படித்ததில்லை. வகுப்பில் கவனிப்பதோடு சரி. ஒரே அறையில் பத்துக்கும் மேற்பட்டவர்கள் ஒரே விளக்கில் படிக்கும்போது எனக்கெல்லாம் படிக்கவே வராது. ஏதாவது வகுப்புத் தேர்வு இருந்தால்மட்டும்  காலையிலேயே எழுந்து வெராண்டாவில் உட்கார்ந்து படிப்பேன்.

வருடாந்திரத் தேர்வு முடிந்து மதிப்பெண்கள் வந்தபோது நான் தான் வகுப்பில் முதலாவதாக வந்திருந்தேன். மருத்துவக் கல்லூரியில் சேர மாற்றுச் சான்றிதழ் (T.C.) கேட்டபோது தர மறுத்துவிட்டார்கள். நல்ல மதிப்பெண் பெற்றவர்களெல்லாம் கல்லூரியிலிருந்து போய்விட்டால் கல்லூரியின் மதிப்பு குறைந்துவிடும். எனவே நான் அங்கேயே மேல்படிப்பு படிக்க வேண்டும். எல்லா சலுகைகளும் உண்டு என பேரம் வேறு. பிறகு அப்பா தாளாளர் அவர்களிடம் முறையிட்ட பிறகுதான் சான்றிதழ் கிடைத்தது.

பொன்விழா நிகழ்ச்சியில் மலர் வெளியீடு ஏதாவது உண்டா, PUC மட்டும் படித்தவர்களை முன்னாள் மாணவியரில் சேர்ப்பார்களா என்றெல்லாம் தெரியவில்லை. ஆனால் எனது வெற்றி படிக்கட்டில் இரண்டாம் படியான APC Mahalaxmi கல்லூரியின் முன்னாள் மாணவி என்று சொல்லிக் கொள்வதில் பெருமிதம் அடைகிறேன்.

அலை-95

 அலை-95

“கையெழுத்தும் தலையெழுத்தும்”

பழைய புத்தகங்களைத் தூசிதட்டிவிட்டு புத்தகத் திருவிழாவில் வாங்கி வந்த புதுப்புத்தகங்கள் அடுக்கும்போது சின்ன நோட்டு ஒன்று கிடைத்தது. ஏதோ ஒரு புத்தகத்திலிருந்த மேற்கோள்களை எடுத்து எப்போதோ எழுதி வைத்திருக்கிறேன். அதைப் பார்த்ததும் ரொம்ப மலைப்பாக இருந்தது. நூறு பக்கங்களுக்கு மேல் கையால் எழுதியிருக்கிறேன்,அதுவும் நீட்டாக அழகாக . இப்போ அதுமாதிரி எழுத முடியுமான்னு சந்தேகமா இருக்கு. அதிக பட்சமாக நோயாளிகளின் மாத்திரை சீட்டிலோ உள்நோயாளி அட்டைகளில் தினசரி முன்னேற்றம் குறித்தோ எழுதுவதுதான் இப்போதைக்கு பேனா பிடித்து எழுதுவது. யாரும் கேள்வி கேட்கப் போவதில்லை என்பதால் அதுவும் கோழிக் கிறுக்கல்களாகத்தான் இருக்கும். மற்ற எண்ணங்களும் எழுத்துக்களும்  கணிணியில் தட்டச்சு செய்துவிடுவதால் கோர்வையாக எழுதும் வழக்கமே மறந்து போய்விட்டது.

முதல் முதலில் மணலில் “அ” எழுதியதிலிருந்து ரிடையர்ட் ஆகும்வரை அரசு மருத்துவமனைப் பணியில் எழுதிக் கொண்டே இருந்த கைகள் எப்படி திடீரென எழுத மறந்தன என யோசிக்கிறேன். வாட்ஸ் அப், முகநூல் எல்லாம் டைப் செய்யத் தூண்டித் தூண்டி எழுதுவதையே மறக்கடித்துவிட்டன. அறிவியல் முன்னேற்றத்தின் அடுத்த தீங்கு. தினமும் கொஞ்சமாவது எழுதுவது மூளையின் செயல்திறனுக்கு ரொம்ப நல்லது என்று எப்போதோ படிச்சது. ஆனாலும் அதைக் கடைப்பிடிக்கத்தான் அந்த மூளையே அனுமதிப்பதில்லை.

பள்ளிப் பருவத்தில் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு கையெழுத்து பயிற்சியெல்லாம் எடுப்போம். நாலு கோடு போட்ட நோட்டில் குனிஞ்சு குனிஞ்சு அழகா எழுதணும். கோட்டுக்கு வெளியே போயிடக் கூடாது, கொம்பு போடுறது அளவாக இருக்கணும். ரெண்டு கோடு போட்ட நோட்டில் capital letters, small letters , கோடு போடாத நோட்டில் கோணலாகப் போகாமல் நேராக எழுதுறது என எத்தனை வித்தைகள் கற்றிருந்தோம். கையெழுத்துக்குன்னு தனியா மார்க் வேறே போடுவாங்க. அவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு கற்ற வித்தையை எவ்வளவு எளிதில் புறம் தள்ளியிருக்கிறோம்.

எங்க வீட்டில் சரசக்காவின் கையெழுத்துதான் ரொம்ப அழகாக இருக்கும். தமிழ் பண்டிட் என்பதால் தமிழில் உருட்டி உருட்டி எழுதுவாள்.அச்சுக் கோர்த்த மாதிரி இருக்கும். ஆனால் அவள்தான் வாழ்க்கையில் அநேக கஷ்டங்களை அனுபவிச்சாள். செக்கண்ணன் எழுத்தும் அதே மாதிரி அழகாக இருக்கும், வீட்டில் விசேஷங்கள் சம்பந்தமான விஷயங்களெல்லாம் அவன்தான் எழுதுவான். அவனும் ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுதான் முன்னேறினான். கையெழுத்து அழகா இருந்தால் தலையெழுத்து நல்லா இருக்காதுன்னு சொல்றது உண்மைதானோன்னு எண்ணத் தோன்றும். மத்தவங்க கையெழுத்தெல்லாம் கொஞ்சம் சுமார் ரகம் தான். 

நயினார் அண்ணன் எழுத்துக்கள் classic ஆக இருக்கும். தனது திருமணப் பத்திரிக்கையை சொந்தக் கையெழுத்தில் எழுதி அச்சில் வார்த்திருந்தான். நானெல்லாம்  ஆஹா என வியந்து பார்த்த நாட்கள். நான் மூட் நல்லாயிருந்தால் சரசக்கா மாதிரி அழகா எழுதுவேன். போரடிச்சா கோழி கிண்டிடுவேன். காதல் கடிதங்களும் கவிதைகளும் கண்ணுலே ஒத்திக்கிற மாதிரி எழுதியிருக்கிறேன். பரீட்சை பேப்பரில் முதலில் உருட்டி அழகாக எழுத ஆரம்பிச்சுட்டு முடிக்கும்போது நேரம் பத்தாமல் கிறுக்கலில் முடிப்பது எல்லோருக்குமே பொதுவானதுதான். 

அந்தக்கால கதாசிரியர்கள் எல்லாம் பக்கம் பக்கமாக கைகளால்தான் எழுதியிருக்கிறார்கள். கதாசிரியர் என்றாலே பேனாவும் பரீட்சை அட்டையில் சொருகப்பட்ட பேப்பரும்தான் நம் கண்முன்னால் வரும். ஒரு கதை எழுதுவதற்கு எத்தனை ரீம் பேப்பர்கள் செலவாகியிருக்குமோ தெரியாது. இன்றைய “பொன்னியின் செல்வன்” அன்று கல்கியின் கைகளில் உருவானது எத்தனை மாதங்களோ வருடங்களோ தெரியாது. ஆனால் ரசித்து எழுதும்போது நேரம் ஒரு பொருட்டல்லதான்.

எண்பதுகளில் எங்க ஊர் “ஸ்டேஷன் பெஞ்ச்” நண்பர்கள் கூட்டமெல்லாம் சேர்ந்து கையெழுத்துப் பிரதிகளில் சினிமா விமர்சனம் செய்வார்கள். ‘பாலைவனச் சோலை’ படத்துக்குக் கூட அப்படி ஒரு கைப்பிரதி பார்த்த மாதிரி நினைவிருக்கிறது.நாலைஞ்சு பேர் சேர்ந்து கையால் எழுதியே circulate பண்ணுவாங்க. நாழிதளில் வரும் போட்டோக்களை வெட்டி ஒட்டி அது குறித்து கட்டுரை எழுதுவார்கள். அதைப்பார்த்து எனக்கு அப்போதே எழுதுவதற்கு ஒரு inspiration வந்திருக்கிறது.

அவ்வப்போது சின்ன கவிதைகள் எழுதுவேன் , ஆனால் பாதுகாத்து வைத்திருக்கவில்லை. கல்லூரியின் கடைசி பெஞ்சில் உட்கார்ந்து எழுதும் கவிதைகளுக்கு தோழி விசாலாட்சிதான் ஒரே ரசிகை. வகுப்பெடுக்கும் வாத்தியாரிலிருந்து எதிர் புறம் அமர்ந்திருக்கும் மாணவர்கள்வரை எதைப்பற்றியாவது கைக்கூ கவிதைகள் கிறுக்கிக் கொண்டிருப்பேன். சத்யமூர்த்தி சார் , நடனசபாபதி சார் எல்லாம் வகுப்பெடுக்கும்போது கடைசி பெஞ்ச் வரை கேட்கவே செய்யாது. போரடிக்காமல் இருக்க அவர்களைப் பற்றிகூட கவிதை எழுதிக் கொண்டிருப்பேன்.

கொஞ்ச காலத்துக்குத் தோழிகளுடன் கடிதப் போக்குவரத்து இருந்தபோது Inland letter இல் நுணுக்கி நுணுக்கி பெரிய கதைகளோடு கடிதம் போகும். பதில் வந்ததும் திரும்பத் திரும்ப வாசித்து மகிழ்வதுமுண்டு. அந்த அநுபவத்துடன் எழில் ஈரோடு சென்ற புதிதில் பெரிய கடிதம் எழுதி அனுப்பினேன். ரசித்து படித்திருப்பாங்க என்று புளகாங்கிதத்துடன் காத்திருந்தேன். தொலைபேசியில் பேசியபோது கடிதம் எப்படி இருந்தது என்று ஆர்வத்துடன் கேட்டேன். Composition மாதிரி ரொம்ப நீளமா இருந்தது பாதிதான் படித்திருக்கிறேன் மீதி நாளைக்கு படிக்கிறேன்னு சொன்னாங்க. அதுதான் அவங்களுக்கு நான் எழுதிய முதலும் கடைசியுமான கடிதம். ஆனால் அதிலிருந்து ஒரு விஷயத்தைத் தெளிவா  கத்துகிட்டேன். என்ன எழுதினாலும் நச்சுன்னு எழுதணும், வழ வழண்ணு எழுதக்கூடாது. படிக்கிறவங்களுக்கு போரடிக்கிறதுக்குள்ளே முடிச்சிடணும்னு முடிவெடுத்துகிட்டேன்.அதனால்தான் என்னோட “அலை” எல்லாமே 30mb க்கு மேலே போகாது.  

என்னோட பதிவுகளைப் புத்தகமாகப் போடச் சொல்லி நிறைய நண்பர்களும் உறவினர்களும் யோசனை சொல்லியிருக்கிறார்கள். எனக்கும் கொஞ்சம் நப்பாசை இருக்குது. ஆனால் தயக்கமும் இருக்குது. புத்தகக் கண்காட்சிக்குப் போனபோது குமுதம் பப்ளிகேஷனில் நண்பன் ராம்கியின் “எரிதழல்” என்ற புத்தகத்தின் இரண்டு பாகங்களும் கிடைத்தது. அவனை பாதித்த விஷயங்கள் பற்றி சின்னச் சின்ன கட்டுரைகளாக எழுதியிருந்த பதிவு. வாங்கிட்டு வந்த அன்னைக்கே முழு புத்தகத்தையும் வாசித்துவிட வேண்டும் என்று உத்வேகத்துடன் ஆரம்பித்தேன், ஆனால் இன்னும் பத்து கட்டுரை கூட வாசித்து முடிக்கவில்லை. நம்ம எல்லோருடைய வாசிப்பு threshold உம் அவ்வளவுதான். புத்தகம்தான் கையில் இருக்கிறதே அப்பப்போ வாசித்துக் கொள்ளலாம் என்று தோன்றிவிடும். என் எழுத்துக்களை புத்தகமாக்குவதற்கான  தயக்கத்துக்குக் இந்த மாதிரி காரணமும் இருக்குது.

தொலைத் தொடர்புகள் முன்னேற ஆரம்பித்துவிட்டதால் கடிதம் எழுதும் வழக்கமும் ரொம்பவே குறைய ஆரம்பித்துவிட்டது. வாழ்த்து மடல்கள் மட்டுமே கடிதத் தொடர்பாகிவிட்டது.இப்போ அதுவும் சமூக ஊடகங்கள் வாயிலாகவே போய்விடுகிறது. தட்டச்சுகூட செய்வதில்லை, just forward.தான். என்னிடம் கூட நிறையபேர் கேட்டாங்க. எப்படி இவ்வளவு நீளமா எழுதுறீங்க, மைக்கில் பேசி ரெக்கார்ட் பண்ணுவீங்களா என்றெல்லாம் கேட்டாங்க. தமிழ் Font மூலம் தட்டச்சுதான் செய்கிறேன். ஆனால் வேகமாகச் செய்துவிடுவேன். காசோலையில் கையெழுத்துபோடுவதே வேறுமாதிரி இருக்கிறது என்று திரும்பி வந்துவிடுகிறது. பக்கம் பக்கமாக கையில் எழுதுவதெல்லாம் இனிமேல் சாத்தியமே இல்லை. ஆனாலும் தாளில் பேனா கொண்டு எழுத வேண்டும் என்ற ஆசை மனதின் ஒரு மூலையில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. 

SAVE PAPER SAVE TREES என்ற எண்ணமும் இடைச் சொறுகலாக ஓடுகிறது.

அலை-94

 அலை-94

“குற்றாலம்”

சும்மா குளுகுளுன்னு இருக்குதான்னு கேட்பதற்குக் ‘குத்தால அருவியிலே குளிச்சதுபோல் இருக்குதா’ ன்னு உவமானத்தோட கேக்குறது எங்க ஊர் வழக்கம். “கோடை வந்தால் ஊட்டிக்குப் போவேன் பைத்தியம் பிடித்தால் குற்றாலம் வருவேன்”னு பாடுறது கேலிக்குரிய விஷயம் இல்லை. பொதிகை மலையில் பொங்கி வழியும் குற்றால அருவிகளுக்கு அவ்வளவு மகத்துவம் இருக்கிறது. மூலிகைத்தன்மை வாய்ந்த நீருக்கு நிறைய வியாதிகளைக் குணப்படுத்தும் வல்லமை இருப்பதாக ஐதீகம். குற்றால சாரலில் நனையாத தென்மாவட்டவாசிகளே இருக்கமாட்டார்கள். 

பயணம் மேற்கொண்ட எத்தனையோ ஊர்களில் பல்வேறு அருவிகளைப் பார்த்திருந்தாலும் எவையுமே குற்றாலத்துக்கு ஈடுகிடையாது. பதினைஞ்சு கிலோமீட்டர் சுற்றளவுக்குள்ளேயே எட்டுக்கும் மேற்பட்ட அருவிகள் விதவிதமான அழகுகளுடன் அமைந்திருப்பது பேரானந்தம். தென்மேற்குப் பருவமழை கோடை விடுமுறையின் கடைசி நாட்களில் ஆரம்பிக்கும்போது குற்றால சாரலும் ஆரம்பித்துவிடும். ஜூன் மாசம் வந்தாலே திருநெல்வேலிவரைக்கும் அந்த சாரலின் தாக்கம் இருக்கும். சாரல் ஆரம்பிச்சதுமே குற்றாலத்துக்கு டூர் போக ஆட்கள் ரெடியாகிவிடுவாங்க. 

60’s KIDS (நாங்கதான்) காலத்திலெல்லாம் கார், பைக் எதுவும் கிடையாது. பேருந்துதான் எங்களின் முதன்மை வாகனம். கொஞ்சம் கூட்டமா சேர்ந்திட்டா பணம் கலெக்ட் பண்ணி வேன் எடுத்துக்குவோம். அதிகாலையிலேயே பஸ் பிடித்து குற்றாலம் போயிட்டால் நடந்து போகும் தூரத்தில்தான் மெயின் பால்ஸ் (பேரருவி) இருக்கும். ஆசை தீரக்குளிச்சுட்டு அங்கிருந்து மற்ற அருவிகளுக்குப் போக டவுண் பஸ் கிடைக்கும். அல்லது தனியார் வேன் , டிரக்கர் என சொல்லப்படும் ஜீப் எல்லாம் வாடகைக்குக் கிடைக்கும். அந்த காலத்தில் ஆட்டோரிக்க்ஷா இருந்துச்சான்னு ஞாபகமில்லை. டிரக்கர்தான் பேமஸ். ஆனால் நேர விரையமில்லாமல் எந்த நேரத்திலும் சவாரி போகலாம்.

பேரருவி, ஐந்தருவி, புலியருவி, பழத்தோட்ட அருவி, ஷெண்பகாதேவி அருவி, தேனருவி, பழைய குற்றாலம் என ஏகப்பட்ட அருவிகள் இருந்தாலும் மெயின் அருவியும் ஐந்தருவியும்தான் எப்போதும் எங்களோட இலக்கு. ரெண்டுமே ஈஸியா போகும் தூரத்தில் இருக்கும், தண்ணீரும் ஆர்ப்பரித்துக் கொட்டும். மெயின் அருவி எப்பவும் கூட்டமாகத்தான் இருக்கும். சுற்றுலா வருபவர்களுக்கு மிகவும் இலகுவாக செல்லக் கூடிய இடம் என்பதால் தண்ணீர் கொட்டும் போதெல்லாம் தள்ளு முள்ளுதான். சீசன் நேரத்தில் பேரருவி கொட்டும் அழகை நின்று ரசித்துக் கொண்டே இருக்கலாம். தண்ணீர் கம்பியைத் தாண்டி விழுகுதாம் என்று சொன்னால் சூப்பர் சீசன் என்று அர்த்தம்.

மெயின் அருவியில் கீழே தண்ணீர் விழும் முன்பு ‘பொங்குமாங் கடல்’ என சொல்லப்படும் 20 அடி ஆழமுள்ள குழியில் கொட்டி அதன்பிறகுதான் கீழே ஆர்ப்பரித்து விழும். இரண்டு நிலையில் விழும்போதுகூட அதன் வேகமும் வலிமையும் கட்டுக்கடங்காது. ஒவ்வொரு துளியும் பாறாங்கல்லில் மோதுவதுபோல்தான் இருக்கும்.  சில நேரங்களில் சிறு பாறைகளும் உருண்டோடி வந்து மண்டை உடையும் அபாயமும் இருக்கும். ஆபத்து இல்லாத அழகே இல்லைபோலும். அருகிலேயே குற்றாலநாதர் கோவிலும் எண்ணெய்க் குளியலுக்கான இடங்களும் இருப்பதால் அந்த இடமே எப்போதும் திருவிழாக் கோலத்தில்தான் இருக்கும். கூட்டம் பிடிக்காதவர்கள் அருகிலுள்ள விடுதிகளில் தங்கி இரவு நேரங்களில் ஆனந்தக் குளியல் போடுவார்கள். பளீரென்ற மின் விளக்குகளும் பாதுகாவலாக போலீஸும் இருப்பதால் பயமின்றி குளிக்கலாம்.

 

ஐந்தருவி சென்றால் இன்னும்கூட வசதியாகக்  குளிக்கலாம் . ஐந்து பாகங்களாகப் பிரிந்து கொட்டும் அருவி குறைந்த உயரத்திலிருந்து விழுவதால் சுகமாகவும் குளிக்கலாம். ஆண்களின் இடையூறு இல்லாமலிருக்கக் குறுக்கே கம்பி போட்டு வைத்திருப்பார்கள். குளிப்பவர்களின் பொருட்களைப் பார்த்துக் கொள்பவர்கள் அமர்ந்து கொள்ள ஏதுவாக திண்டுகளும் இருப்பதால் பெண்களுக்கு ஏற்ற குளியல் இடம் ஐந்தருவிதான். அதுக்கு பக்கத்தில்தான் பழத்தோட்ட அருவியும் இருக்கும். ஆனால் அது சின்னதாகவும் அனுமதி வாங்கிக் குளிக்க வேண்டியதாகவும் இருப்பதால் அங்கே போறதே இல்லை. 

அங்கிருந்து கிளம்பினால் நேரே பழைய குற்றாலம்தான், டிரக்கர்தான் ஈஸியா கூட்டிட்டுப் போயிடுமே. போற வழியிலே புலி அருவி இருக்குது. ஆனால் அதுவும் சின்ன அருவிதான். குழந்தைகளைக் கூட்டிட்டுப் போனால் செளகரியமாகக் குளிக்கலாம். தரையெல்லாம் மேடு பள்ளமின்றி கட்டிவிடப்பட்டிருக்கும். புலி தண்ணீர் குடிக்க வருவதால்தான் புலி அருவி எனப் பெயர் வந்ததாகச்  சொல்லுவாங்க. ஆனால் புலியைப் பார்த்ததாக இதுவரை கேள்விப்பட்டதில்லை. அதிகாலையிலேயே வந்துட்டு போயிருக்குமோ என்னவோ தெரியாது. பழைய குற்றாலத்தில் அவ்வளவாகக் கூட்டம் இருக்காது நிறைய சுற்றுலா வாசிகள் அங்கு போவதில்லை. அதனால் ரொம்ப நேரம் குளிக்கலாம். ஆண் பெண்  குளிக்க தனி இடங்கள், சமதரை, தண்ணீர் விழுந்து செல்லும் இடத்தில் சின்ன நீச்சல் தொட்டி போன்ற அமைப்பு எல்லாம் இருப்பதால் வாடிக்கையாக வருபவர்கள் பழைய குற்றால அருவியைத்தான் விரும்புவார்கள்.

இதெல்லாம் பொதுவாகக் குற்றாலத்துக்கு செல்லும் வழிமுறைகள். சாகசப் பிரியர்களுக்கு என்றும் இடங்கள் இருக்கின்றன. மெயின் அருவியிலிருந்து ட்ரெக்கிங் பண்ணி மேலே போக வழித்தடங்கள் உண்டு. ஆரம்ப கட்டத்தில் சிறிதாக சிற்றருவி வரும். மெயின் அருவியின் கசகசப்பிலிருந்து தப்பித்து இங்கு வந்து படுத்துக் கொண்டே குளிப்பவர்களும் உண்டு. இடையில் சிறு பாதை பிரிந்து பொங்குமாங் கடல் உள்ள இடத்துக்குப் போகும். அதைத் தாண்டி சுமார் இரண்டு கிலோமீட்டர் தூரம் மலை ஏறினால் தெரிவது ஷெண்பகாதேவி அருவி கொட்டும் அற்புதமான காட்சி. அருவி கொட்டும் இடத்தில் சின்ன நீச்சல் குளம் போல் உருவாகி இருக்கும். சாகசப் பிரியர்கள் பாறை முகட்டிலிருந்து டைவ் பண்ணி அந்தக் குளத்தில் குதிப்பார்கள். கொஞ்சம் வயதானவர்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் அந்த நீச்சல் குளத்தில் பயமின்றி குளிக்கலாம்.

சுமார் பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு வகுப்பு கூடுகைக்காகக் குற்றாலம் போனபோது நாங்க கொஞ்சபேர் மட்டும் ஷெண்பகாதேவிக்கு ட்ரெக்கிங் போனோம். அப்போவே மேலே ஏறிச் செல்ல அநுமதி வாங்க வேண்டியிருந்தது.  தில்லைதான் அதெல்லாம் வாங்கி எங்களுக்கு லீடராக வந்தார். ஆண்களெல்லாம் பாறையில் ஏறி குதித்துக் கொண்டும் பெண்களெல்லாம் குளத்தில் ஊறிக்கொண்டும் இருந்தோம். திடீர்னு எழில் கிட்டே நானும் டைவ் பண்ணவான்னு கேட்க அவங்களும் சரின்னு சொல்லிட்டாங்க. என்ன ஏதுன்னு யோசிக்காமல் நானும் அவங்ககூடப் போய் டைவ் பண்ணிட்டேன். நீச்சல் தெரியும் என்ற தைரியம், டேனியும் எழிலும் பக்கத்தில் இருந்ததால் தைரியமா குதிச்சுட்டேன். அதை அப்புறமா வீடியோவில் பார்த்த பிறகுதான் பயமே வந்துச்சு. த்ரில்லிங் அநுபவம்தான்.

அதற்கும் மேலே ட்ரெக் பண்ணலாம், ஒத்தையடி பாதை உண்டு. செங்குத்தாக ஏறிப்போனால் தேனருவி வரும். சாதாரணமா யாரும் அங்கே போக மாட்டாங்க. நான் பி.யூ.சி. படிச்சப்போ நயினார் அண்ணன் எங்களை அங்கு கூட்டிட்டு போனான். குரும்பூர் சித்தி பிள்ளைங்க செல்லமக்கா, ராஜமக்கா, சுப்பையா அண்ணன்,முருகன் அண்ணன் என்று கூட்டமாகப் போனோம். பறவைகளின் சத்தமும் அருவிச் சத்தமும் மட்டுமே கேட்கும் அமாநுஷ்யமான அமைதியான இடம். ஆனால் சுற்றித் தெரிந்த காட்சிகள் கொள்ளை அழகு. இப்போல்லாம் அங்கே முடியாதாம், தடை போட்டிருக்காங்கன்னு கேள்வி. 

மருத்துவ கல்லூரியிலிருந்து மாணவர்கள் அப்பப்போ கூட்டமா சைக்கிளில் குற்றாலம் போவாங்க. அவங்க எஞ்சாய் பண்றதே தனிதான்.

எல்லா இடமும் சுத்திட்டு வந்தாலும் கடைசியா போக வேண்டியது பார்டர் பரோட்டா கடைதான். நாங்க படிக்கிறப்போ எல்லாம் அது இருந்துச்சான்னு தெரியாது. ஆனால் இப்போ குற்றாலம் போனால் கண்டிப்பாக அந்தக் கடையில் சாப்பிடாமல் வரமுடியாது. கீத்துக் கொட்டகைதான் என்றாலும் சுவையில் தனித்துவம். வெளிநாடெல்லாம் போய் நயாகரா பார்த்து “AWESOME” ன்னு சொல்றவங்களெல்லாம் ஒரு தடவையாவது சீசனில் குற்றாலத்துக்குப் போய் எண்ணெய் மசாஜ் பண்ணிட்டு அருவியில் குளிச்சுட்டு பார்டர் பரோட்டா கடையில் சாப்பிட்டுவிட்டு  வாங்க. ரெண்டுதரம் awesome சொல்லுவீங்க. குற்றால அருவியிலே குளிச்சது போல் இருக்குதுன்னு உவமையோட பாட ஆரம்பிச்சுடுவீங்க.

அலை-93

 அலை-93

 “பனைமரம்”

இந்தப் பேரைக் கேட்டதுமே நிறைய பேருக்குக்  “கள்ளு” ஞாபகம்தான் வரும். ஆனால் எங்களுக்கெல்லாம் நிறைய கதைகள்தான் நினைவுக்கு வரும். நாங்க சின்னப் பசங்களாக இருந்தபோது எங்களைச் சுற்றிச் சுற்றி பனை மரங்கள்தான் அதிகமாக இருந்தன. ஆனால் இப்போது பனை மரங்களைத் தேடிப்போய்ப் பார்க்க வேண்டியிருக்குது. கோடிக் கணக்கில் காணப்பட்ட மரங்கள் இப்போது வெகு வேகமாகக் குறைந்து வருகின்றன. உரிய அனுமதி இன்றி பனை மரங்களை வெட்டக் கூடாது என்ற அரசாணை வந்தபிறகு ஓரளவு அதன் அழிவு தடுக்கப் பட்டிருக்கிறது. 

பனை மரம் என்ன அவ்வளவு பெரிய அப்பா டக்கரா என்று கேட்பவர்களுக்கு அதன் அருமை புரியவில்லை என்பதுதான் உண்மை. பனைமரத்துடன் ஏதாவது ஒரு வகையில் தொடர்பு இல்லாமல் அன்றைய நாட்கள் நகர்ந்தது இல்லை. அந்த மரத்தின் மேன்மை புரிந்தோ புரியாமலோ அதன் பயன்களை முழுவதும் அநுபவித்த சந்ததிகள் நாங்கள்தான். பதனி, நுங்கு, பனம் பழம், பனம் கிழங்கு,கருப்பட்டி,தவுண் என்று எச்சில் ஊறவைக்கும் ஏகப்பட்ட ஐட்டங்கள் உண்டு. இப்போ இதெல்லாம் ஆன்லைனில் ஏகப்பட்ட விலைக்குக் கிடைக்கிறது.

பி.எஸ்.ஆர். தாத்தா வீட்டுத் தோட்டத்தில் ஏகப்பட்ட பனைமரங்கள் உண்டு. காலையில் தூக்குச் சட்டியுடன் தாத்தா வீட்டிற்குப் போய்விட்டால் குடும்பம் மொத்தத்திற்கும் பதநி (பதநீர்) கிடைச்சிடும். எங்க வீட்டுலேதான் ஜனத்தொகை அதிகமாச்சே, அதனால் ஷிஃப்ட் போட்டு யாராவது ஒருத்தர் தூக்குசட்டியுடன் காலையில் ஆஜராகிவிடுவோம். வீட்டில் கொண்டுவந்து வைக்கிறதுக்குள்ளே மொத்தமும் காலியாகிவிடும். அத்துணை ருசியாக இருக்கும். காஃபி குடிச்ச வயிறுடன் பதனி குடிக்காதீங்க, வயிற்றைக் கலக்கிடும்னு அம்மா கத்தினாலும் கேட்காமல் அவசர அவசரமாக சட்டி காலிபண்ணப்படும். 

கோடை விடுமுறை நாட்களில் மாலைப் பதநி கிடைக்கும். மாம்பழ சீசனும் அப்போதுதான் வரும். மாலைப் பதநியில் மாம்பழம் வெட்டிப்போட்டுக் குடிக்கும் சுவை இருக்குதே, வேறு எந்த பானமும் அதை அடிச்சுக்க முடியாது. பதநியைத் தம்ளரில் குடிப்பது அவ்வளவு ஸ்பெஷல் கிடையாது. பட்டையில் குடித்தால் தனி மவுசு. பனை ஓலையை விரித்து boat-shape (படகு மாதிரி) இல் பாத்திரம் மாதிரி செய்து தருவார்கள். அதுதான் பட்டை, குடிமகன்கள் போடும் பட்டை அல்ல .அது நிறைய பதநி ஊற்றி கீழே சிந்தாமல் குடிக்க முயற்சித்து பாதி ஆடையில் ஊற்றிக் கொள்வதும் நடக்கும். பதநி புளித்து கள்ளாகிவிடாமலிருக்க லேசாக சுண்ணாம்பு கலந்திருப்பார்கள். அப்போதெல்லாம் சாராயக் கடை, டாஸ்மாக் எதுவும் கிடையாது. கள் இறக்குவதற்காக சுண்ணாம்பு பூசப்படாத கலயங்களும் ஆங்காங்கே மரத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும்.

நுங்கு வைக்கும் காலம் வந்துவிட்டால் குலை குலையாக நுங்கு சந்தைக்கு வந்துவிடும். அதை ஓட்டிலிருந்து பெருவிரல் மூலமாக லாவகமாக எடுத்து சாப்பிடுவதில் சிலர் வல்லவர்களாக இருப்பார்கள். நுங்கு சீசன் முடிஞ்சதும் பனம் பழம் வர ஆரம்பிச்சுடும். ஃப்ரஷாக கிடைக்கும் பனம் பழத்தைச் சுட்டு சாப்பிடணும். மத்தவங்களுக்குக் குடுக்காமல் திருட்டுத் தனமா சாப்பிடவே முடியாது. தணல் அடுப்பில் சுடும்போதே வாசம் ஊரைத் தூக்கிடும். சூடு ஆறும் முன்பே ஆளுக்கொரு பக்கம் பிச்சு சாப்பிட்டுறுவோம். காய்ந்த பனம்பழத்தையும் தூரப்போட மாட்டாங்க. மரத்து மூட்டிலேயே லேசா மண்ணைக் கொத்திட்டு பொதைச்சு வைச்சிட்டா ரெண்டு மூணு மாசம் கழிச்சு பனங்கிழங்கு வளர்ந்திடும். பிடுங்க மறந்து போயி அப்படியே விட்டுட்டாலும் அதிலிருந்து பனம்பூ எனப்படும் தவுண் கிடைச்சிடும். 

பனங்கிழங்குதான் எப்பவுமே டாப் ரேட்டில் இருக்கும். பொங்கல் சமயத்தில்தான் எங்க ஊரில் கிழங்கு சீசன் அதிகமாக இருக்கும். பொங்கல் வைத்து முடித்ததும் அந்த தணலில் கிழங்கை சொறுகி வைத்துவிட்டுப் பிறகு எடுத்து சாப்பிடணும். சுட்ட கிழங்குக்கு என்றே ஒரு தனி வாசமும் சுவையும் இருக்கும், தந்தூரி சிக்கன் மாதிரி. அதிக எண்ணிக்கையில் கிழங்கு கிடைக்கும்போது இட்லி பாத்திரம் அல்லது மண்பானையில் வேகவைத்து தருவார்கள். மஞ்சள் தூளும் உப்பும் கலந்து வேகும். சுட்ட கிழங்கும் அவிச்ச கிழங்கும் வெவ்வேறு வகை ருசி. மீதமாகும் கிழங்குகளைச் சின்னத் துண்டுகளாக உடைச்சி அதனுடன் பச்சை மிளகாய் , தேங்காய் ,பூண்டு , உப்பு எல்லாம் சேர்த்து உரலில் போட்டு தட்டி ஆளுக்கு ஒரு கை கொடுத்திடுவாங்க.அம்மாவின் அட்சய பாத்திரத்திலிருந்து அவ்வப்போது ஏதாவது தின்பதற்குக் கிடைக்குமென்றால் அதெல்லாம் பனை மரத்தின் கைங்கரியம்தான். 

பனைமரம் தின்பதற்குத் தருவதோடு நிற்காமல் அதிகமான வீட்டு உபயோகப் பொருட்களையும் தரும். நாங்கள் வாழ்ந்த வளர்ந்த காலங்களில் வீட்டில் இருப்பவற்றில் அநேகம் பொருட்கள் பனை மரத்தினுடையதுதான். வீட்டுக் கூரைக்கு பனை ஓலைதான் பயன்படும். தென்னங்கீற்றுகளைவிட பனை ஓலை விலை குறைந்தது, எளிதில் கிடைக்கக்கூடியது. தென்னங்கீற்றுபோல் பின்ன வேண்டிய அவசியம் இருக்காது. ஒன்றன்மேல் ஒன்று அடுக்கினாலே போதும், குளிர்ச்சியான அறைகள் தயாராகிவிடும். ஓலைகளைத் தாங்கும் சட்டங்கள்கூட பனங் கம்புகள்தான். கம்புகள் ரொம்ப உறுதியாக இருக்கும். கரையான் அரித்தோ இற்றுப் போயோ பார்த்ததில்லை. ஐந்தாறு வருடங்களுக்கு ஒருமுறை ஓலை மாற்றும் போது கூட அதே கம்புகள்தான் இருக்கும்.வீட்டுக்குக் கூரை மாற்றும் போது குட்டீஸ் கீழிருந்து ஓலையை எடுத்துக் கொடுப்போம், அண்ணன்களோ மற்ற பெரியவர்களோ மேலே அமர்ந்து அடுக்குவார்கள். அதைக் கட்டுவதற்குக்கூட பனை நார்தான் உபயோகமாகும். சிமெண்ட், கம்பி என்ற புதுப்புது விஷயங்கள் வந்த பிறகு பனை மரத்தின் பொருட்களுக்கு மவுசு குறைந்துவிட்டது. 

காய்கறி வாங்கப் போவதிலிருந்து பொருட்களை பத்திரப் படுத்தி வைப்பது வரை பனைஓலைப் பெட்டிகளில்தான். வெவ்வேறு அளவுகளில் ஓலைபெட்டிகள்தான் வீடு முழுக்க இருக்கும். பிய்ந்து போய்விட்டால் தூக்கி எறிந்துவிட்டு புதுசு வாங்கிக்கலாம். சுற்றுச் சூழல் மாசு எதுவும் வராது, ஓலை எளிதில் மக்கிப்போய்விடும். பள்ளியில் சாரணியர் வகுப்பில்கூட எங்களுக்கு ஓலைப்பெட்டி செய்வது பற்றித்தான் சொல்லிக் கொடுப்பார்கள். இப்போகூட எனக்கு ஓலைப்பெட்டி செய்ய முடியும்னு தோணுது. மூடி போட்ட ஓலைப் பெட்டிகளில் எங்கள் சிறுவாடு காசு, க்ளிப்புகள் எல்லாம் இருக்கும். திருமணமாகி செல்லும்போது அரிசிப்பெட்டியாக  செல்வது பனை ஓலைப் பெட்டிகள்தான்.

அதே பாணியில்தான் ஓலைப் பாயும் செய்ய வேண்டும். அழகாக சுருட்டி வைத்துக் கொள்ளலாம். அழுக்காகிவிட்டால் குளத்தில் கொண்டுபோய் அலசிட்டு வந்திடுவோம். தென்னங்கீற்றுத் தட்டிகள் வெளிவாசலில் போடவும் பனை ஓலைப் பாய்கள் உள்வீட்டில் உபயோகிக்க என்றும் இருந்தன. சின்னச் சின்ன ஓலைப்பாய்கள் திருவிழா சமயங்களில் தெருக்கூத்து பார்க்கப் போகும்போது மணலில் விரிக்க வசதியாக இருக்கும். இடையில் தூக்கம் வந்தால் அதிலேயே படுத்தும் கொள்ளலாம். எங்க ஊரில் பிரபலமான நார்க் கட்டில் பனை நாரில்தான் பின்னப்படும். கால்களும் சட்டமும்கூட பனங் கம்புகள்தான். என் மகள் சிறு குழந்தையாக இருந்தபோதுகூட நார்க்கட்டிலில் படுக்க வைத்துதான் குளிப்பாட்டியிருக்கிறேன். அவள் உருவத்துக்கு ஏற்றமாதிரி மினி நார்க்கட்டிலை என் மாமனார் செய்து தந்திருந்தார்கள். நாசரேத்தில் இருந்து வேலூருக்கு லாரியில் வந்தது.

பனை ஓலையில் செய்யப்படும் ஓலைக் கொழுக்கட்டை எங்க ஊர்ப் பக்கம் ரொம்ப பிரசித்தம். சீக்கிரம் கெட்டுப் போகாது. ஓலை வாசமும் மாவு வாசமும் சேர்ந்து வரும் கலவையான மணம் சிறப்பாக இருக்கும். திடீர்னு எனக்கு ஓலைக் கொழுக்கட்டை சாப்பிடும் ஆசை வந்துவிட்டால் எழில் எங்கிருந்தாவது பனை ஓலை வெட்டிக் கொண்டுவந்து கொழுக்கட்டை செய்து தருவாங்க. செம டேஸ்ட்டாக இருக்கும். ஓலைகளை சமஅளவு கொண்டு வெட்டி ,துடைத்து, பூரம் உள்ளே வைத்து, ஆவியில் வேக வைத்து - பெரிய வேலைதான் என்றாலும் சாப்பிடும்போது சுவையோ சுவைதான்.

பனங்கருப்பட்டி பற்றி சொல்லாவிட்டால் பனை மரத்தை அவமதித்தாகி விடும். எனக்கு எப்பவுமே பிடித்தது கருப்பட்டி காஃபிதான் (கடுங்காப்பி). ஊரிலிருந்து யார் வந்தாலும் எனக்கு கருப்பட்டி வாங்கி வருவதுதான் வாடிக்கை. அதிலும் விதவிதமாக உண்டு. புட்டு கருப்பட்டி, சில்லு கருப்படி, சுக்கு கருப்பட்டி, அச்சு வெல்லம் என வித விதமாக செய்வார்கள். ஓலைப்பெட்டியில் கிடைக்கும் புட்டு கருப்பட்டி நிறைய சமயங்களில் Souvenir ஆக மாறும். பனை மேல் உள்ள பாசத்தால் அலீஸ் நிச்சயதார்த்தத்தின் போது Return Gift ஆக மூடி போட்ட ஓலைப்பெட்டிதான் கொடுத்தோம். ஊரிலிருந்து மருமகன் முத்துராமன் ஆயிரம் பெட்டிகள் முடையச் சொல்லி வாங்கி அனுப்பினான். திருமணத்தின் போது நாலாயிரம் பெட்டி தேவை என்று கேட்ட போது ஓலை பின்னும் ஆட்கள் கிடைக்கவில்லை என்று வாங்க முடியவில்லை.  

இவ்வளவு உபயோகம் தரக்கூடிய பனைமரம் ஏன் அழிக்கப்படுகிறது என்ற கேள்வி மனதுக்குள் குடைந்தாலும் , நாமும் ஒரு காரணம் என்று உள் மனது சொல்கிறது. நார்க்கட்டில் போய் தேக்கு மரக்கட்டில், ஓலைப்பெட்டி இடம் மாறி பாலிதீன் உபயோகம், ஓலை வீடு மாறி காங்கிரீட் கட்டிடங்கள் என்று நம்மை அறியாமலேயே புதினங்களுக்கு இடம் கொடுத்து நல்லவற்றை அழியச் செய்கிறோம். மறுபடியும் பனைமரத்தின் உபயோகம் மானுடத்துக்கு அமையுமா என்ற கேள்வியுடன் , ஊரில் எங்க வீட்டு புறக்கடையில் நிற்கும் ஒற்றைப் பனை மரத்தைப் பெருமூச்சுடன் பார்த்து விட்டு வந்தேன். எங்கள் தோட்டத்தில் விதைபோட்டு நாலைந்து பனை மரங்கள் வளர ஆரம்பித்திருக்கின்றன. 

பனை பொருட்களை ஆதரித்து

பனை மரம் பெருகப் பண்ணுவோம்.

அலை-92

 அலை-92

 “கேள்வி ஞானம்”

“படித்ததினால் அறிவு பெற்றோர் ஆயிரம் உண்டு-பாடம் 

படிக்காத மேதைகளும் பாரினில் உண்டு” 

உதாரணம் காட்டச் சொன்னால் எல்லோரும் உடனே கர்ம வீரர் காமராஜர் என்று சொல்லுவாங்க. ஆனால் எனக்குத் தெரிஞ்சு முதல் மேதை எங்க அம்மாதான். கையெழுத்து கூடப் போடத் தெரியாது. ஆனால் எட்டு பிள்ளைகளைப் பெற்று பெரிய படிப்பெல்லாம் படிக்க வைத்து சமுதாயத்தில் உயர்ந்த இடத்தைப் பெற்றுத் தந்ததில் எங்க அம்மாவின் பங்கு மிக மிக அதிகம். வாய்ப்பாடு, கால்குலேட்டர், கம்ப்யூட்டர் என்று கணக்கு போட ஆயிரம் அறிவியல் முன்னேற்றங்கள் வந்தாலும் ஒரு நொடியில் மனக்கணக்காக அம்மா போடும் கணக்கு அபாரமாக இருக்கும். பொருளாதார வசதிக்கேற்ப சமையல் முதல் சடங்குகள் வரை அனைத்துக்கும் ஒவ்வொரு கணக்கு வைத்திருப்பாங்க.

வரவு செலவு என்பது இன்றைய பாலன்ஸ் ஷீட் மாதிரி கிடையாது, ஒவ்வொரு அசைவிலும் செயலிலும் இருக்க வேண்டும் என்பதை அம்மாவிடமிருந்து அன்றே கற்றுக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆத்துலே போட்டாலும் அளந்துதான் போடணும் என்பதை அன்றே புரிய வைத்ததால்தான் ஊதாரித்தனமான செலவுகள் எங்களால் இன்றுகூட செய்ய முடிவதில்லை. ஆடி காரே வாங்க முடியுமென்றாலும் மாருதி கார் போதுமென்ற மனப்பக்குவத்தைத் தந்தது அன்றைய படிப்பு. ஐநூறு ரூபாய்க்கு மேல் புடவை எடுப்பதற்கு இன்றுவரை மனது ஒப்புவதில்லை. கஞ்சப் பிசிநாறி எஞ்சாய் பண்ணத் தெரியாதவள் என்று நெருங்கிய நண்பர்கள் கேலி பண்ணினாலும் இயல்பை மாற்ற முடிவதில்லை. 

எங்க வீட்டுக்கு யார் எந்த அகால வேளையில் வந்தாலும் முதலில் சாப்பிட வைப்பதுதான் எங்கம்மாவின் குணம். அதனால் எங்க வீட்டுக்கு மங்கம்மா சத்திரம் என்ற செல்லப் பெயர் கூட உண்டு. அந்த உணவளிக்கும் பாங்கு என் மனதிலும் ஆழப் பதிந்துவிட்டதால் இன்றுவரை ஆசிரியர் காலனியிலுள்ள எங்கள் வீடும் மினி சத்திரம்தான். எனக்கு வாய்த்தவரும் என் அம்மாவைப் போன்ற மனதுடையவர் என்பதால் விருந்தோம்பல் தடையின்றி நடக்கிறது. சாப்பிட வைப்பது அவ்வளவு பெரிய விஷயமா என்று கேட்பவர்களும் உண்டு. விருந்துக்கு அழைத்து சாப்பிட வைப்பது வேறு எந்த நேரம் வந்தாலும் சாப்பிட வைப்பது வேறு.

அம்மாவைப் போலவே அண்ணன்மார்கள், அக்காக்கள், மதினி, தம்பி என்று ஒவ்வொருவரிடமிருந்தும் எத்தனையோ  விஷயங்களைக் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன். ரொம்ப பார்த்துப் பார்த்து வளர்ந்தது சரக்காவும் நயினார் அண்ணனும்தான். தலைவாரி விடுவதிலிருந்து புத்தகங்கள் வாசிப்பது, சினிமாவுக்குப் போவது என்று எல்லாமே சரசக்காகூடத்தான். கடுகடு துரை அண்ணன் முதல் துறுதுறு செக்கண்ணன், சுட்டிப்பயல் நானா என எல்லோரையும் அனுசரித்துப் போகும் அக்காவின் செயல்கள் அன்று புரியவில்லை. ஆனால் வளர்ந்த பிறகு எல்லோரையும் அரவணைக்கும் குணம் எனக்கும் அக்காவிடமிருந்துதான் வந்திருக்கும் என்பது புரிந்தது. தமிழ் மீது மிகுந்த ஆர்வம் வந்ததற்கும் தமிழ் பண்டிதரான சரசக்காதான் முக்கிய காரணம்.

பரீட்சை எழுதிட்டு வந்ததும் அதை நயினார் அண்ணனிடம் கொடுத்து விடைகளை சரி பார்க்கும் போது எத்தனை மார்க்குகள் வரும் என்று அப்பவே தெரிந்துவிடும். மருத்துவ முதுகலை பரீட்சை வரைக்கும்கூட அந்தப் பழக்கம் தொடர்ந்தே வந்தது. அண்ணன் வெளியில் கிளம்பும் முன்பு கால்களை மிகச் சுத்தமாக துடைத்துவிட்டுதான் செருப்பு அணிவது வழக்கம். சின்ன மணல் துகள் இருந்தால்கூட மறுபடி கால்களைத் துடைப்பான். அதைப் பார்த்துப் பார்த்து வளர்ந்ததால்தானோ என்னவோ இன்றுவரை காலில் சின்ன பிசிறு இருந்தால்கூட என்னால் செருப்பு அணிய முடிவதில்லை. எங்க எட்டுபேரில் படிக்காத மேதையாக வடிவு அக்கா இருந்தாலும் அவள் துணிமணிகளை மடித்து பெட்டியில் வைத்து எங்களுக்கு வழங்கிய பாங்குதான் இன்று என் அலமாரியின் அடுக்குகள் ஒழுங்குடன் இருக்கக் காரணம்.

எங்கள் மூத்த மதினி வீட்டு வேலைகளைச் செய்த தன்னலமற்ற பாங்கு பார்த்து வளர்ந்த எங்க வீட்டுப் பெண்களனைவரும் வாழ்க்கைப் பட்ட இடங்களில் சிறந்த மருமகள்களாக இருக்கிறார்கள். நிறைமாத கர்ப்பிணியாக இருந்தபோதுகூட மதினி மாங்கு மாங்கென்று எங்க வீட்டு ஆட்டு உரலில் இட்லிக்கு மாவு ஆட்டிய காட்சி இன்னும் கண்ணுக்குள்ளேயே இருக்கிறது. கணவரின் தம்பி தங்கைகளைத் தன் சொந்தமாகவே பாவித்து பிரதி பலன் பார்க்காமல் எங்களை வளர்த்ததால்தான் நாங்களும் போன இடத்தில் மருமகள்களாக இல்லாமல் மகளாக மாறிப் போயிருக்கிறோம். இதுபோல் எத்தனையோ பாடங்களை அப்போது உணர்ந்து கொள்ளாமல் பயின்றுவிட்டோம். இப்போது உணர்ந்து நடைமுறைப் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறோம். இவையெல்லாம் எந்தப் புத்தகத்திலும்  எந்த பள்ளியிலும் சொல்லித் தரப் பட்டிருக்காது.

எனக்கு முன்னால் இரண்டு அண்ணன்கள் அடுத்தது தம்பி அவர்கள் மூவரின் தோழர்கள் என என்னைச் சுற்றி ஆண்கள் பட்டாளமே இருந்தது. சின்ன வயதிலிருந்து பெண் தோழியரே ரொம்பக் குறைவு. அண்ணனின் நண்பர்கள் நடத்தும் விவாதங்களின் இடையேயும் நான் இருப்பேன். நிறைய விஷயங்கள் புரிந்த மாதிரியும் இருக்கும் புரியாத மாதிரியும் இருக்கும். ஆனாலும் நிறைய சிந்தனைக் களங்களை உருவாக்கும். “ஸ்டேஷன் பெஞ்ச்” உரையாடல்கள் அவ்வப்போது காதுகளில் விழுந்து கொண்டிருக்கும். மிசா, எமர்ஜென்சி போன்ற வார்த்தைப் பிரயோகங்கள் அடிக்கடி கடந்து செல்லும். அரசியல் நிகழ்வுகள் குறித்து விபரமாகத் தெரியாவிட்டாலும் சமகால நிகழ்வுகள் பற்றி கொஞ்சம் கொஞ்சம் புரியும்.   

இதுபோன்ற பாடங்கள் என் நண்பர்கள் மூலமும் நிறைய கிடைத்திருக்கிறது. எனக்கு வாய்த்த நண்பர்களும் தோழியரும் என்னைப் புடம் போட்டதில் முக்கிய பங்கு வகித்திருப்பார்கள். சின்ன வயதில் எனக்கு பயங்கரமாகக் கோபம் வரும். யார் என்னவென்றெல்லாம் பார்க்காமல் சண்டை போட்டுவிடுவேன். இப்பவும் அந்த குணம் முழுசாப் போயிடலை, ஆனால் கொஞ்சம் குறைந்திருக்கிறது. என்னைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக திருத்தியதே என் தோழியர்தான். எனக்கு Intellectual ஆகப் பேசத் தெரியும் ஆனால் இங்கிதமாகப் பேசத் தெரியாது. எனது கோபத்தின் உச்ச வரம்பு என்னவென்று நண்பன் ராம்கியிடம் கேட்டால் பெரிய கதை ஒன்று சொல்லுவான். 

கல்லூரிப் பருவம் வந்த பிறகு நண்பர்களின் வட்டம் பெரிசாகிறது. ஒவ்வொருவரைப் பார்த்து அவர்களிடம் இருந்த நல்ல குணங்களைக் கடைப்பிடிக்க முயன்ற பிறகு நம் இயல்புகளும் மாற்றத்துக்குள்ளாகி சீராகும். அதனால்தான் வளர் இளம் பருவத்துக்குப் பிறகு நம்மிடையே நிறைய மாற்றங்கள் வருகிறது. ‘நான் வளர்கிறேனே மம்மி’ன்னு பாடிக்கிட வேண்டியதுதான்.அதிலும் காதல் வந்த பிறகு கப்சிப் என்று ஆகிவிடத்தான் வேண்டும், நம் கோபம் செல்லுபடி ஆகாத ஒரே இடம் காதல் கோட்டைதான். 

குறைந்த வருமானத்தில் பெரிய குடும்பத்தை நிர்வகித்த படிக்காத மேதை எங்க அம்மாவுக்கு இணையாக மெத்தப் படித்த என் மாதிரி அடுத்த தலைமுறை நிமிர்ந்து நிற்கிறதா என்பது கேள்விக் குறியே. படிப்பும், பணமும், அந்தஸ்தும் மட்டுமே வாழ்க்கை முறையை நிர்ணயிப்பதில்லை. முன் ஏர் சென்ற வழியில் நல்ல படிப்பினைகளைக் கற்றுக் கொண்டு குடும்ப உறவுகளுடன் இணைந்து வாழ்வதே சிறந்த வாழ்க்கை. பெற்றோரை அநாதைகளாகத் தவிக்கவிடும் அயல்நாட்டு மகன்களும், அடுத்த வீட்டில் இருந்துகொண்டே பாகப்பிரிவினை செய்யும் அடுத்த தலைமுறையும் ஏட்டுக் கல்வியை மட்டுமே கற்றுக் கொண்டு தங்களை அறிவு ஜீவிகளாகப் பார்க்கிறார்கள். கேள்வி ஞானம் என்பது அவர்களைப் பொறுத்தவரை இல்லவே இல்லை. விரையமாகிக் கொண்டிருப்பது குடும்ப உறவுகள் மட்டுமே. கற்றவைகளை நாமாவது கற்பிப்போம் நம் குழந்தைகளுக்கு.

“செல்வத்துட் செல்வஞ் செவிச்செல்வம் அச்செல்வம்

செல்வத்து ளெல்லாந் தலை.”